Onze buren verhuizen. Van ’s ochtends vroeg staat er een enorme verhuiswagen in de straat. Twee mannen halen meubels en dozen naar buiten en stapelen ze vakkundig op. De buren lopen er een beetje verwezen bij.
Verhuizen is altijd een beetje je leven inpakken en niet goed weten of alles nog hetzelfde zal zijn als je het weer uitpakt.
Je trouwste spullen neem je mee, de rest geef je weg. Je denkt dat de herinneringen in je hoofd vanzelf wel mee zullen reizen, maar je vergeet dat ook je voeten, je handen, je oren en je neus een geheugen hebben. Je voeten voelen hoe ze in het donker dat treetje bij de keukendeur moeten nemen. Je handen weten ook als je niet kijkt waar de klink staat. Dat ga je pas missen in het nieuwe huis. Je oren kennen de vaste achtergrondruis, je neus de geur van de wijk. Ook dat wordt wennen.
Hoe maken mensen een thuis voor zichzelf en hun gezin?
Hoeveel spullen heb je daarvoor nodig? En welke? Misschien kunnen we het vragen aan de asielgezinnen in ons midden. Die hebben met heel weinig weer alles moeten opbouwen.
Ik herinner me nog dat we ooit met hele jonge baby’s in ons gezin op vakantie gingen en we ons zorgen maakten of ze zich in dat vakantiehuisje wel thuis zouden voelen. Dat viel heel erg mee: zolang ze de andere gezinsleden om hen heen wisten, voelden onze baby’s zich overal thuis. Het gaf ons zelfvertrouwen als jonge ouders meteen een boost.
De meeste mensen houden van een vaste stek, waar ze de wisselvalligheden van het leven kunnen counteren tussen hun eigen vertrouwde spullen.
Toch weten we dat Jezus meestal rondtrok en weinig bezittingen had.
‘De mensenzoon heeft geen steen om zijn hoofd op te leggen’, was een van de Bijbelverzen die ik als kind bijzonder intrigerend vond. Liever niks onder je hoofd dan een steen, toch? Pas jaren later hoorde ik dat het een bescherming tegen ongedierte zou zijn. Jezus had geen tijd voor spullen, hij had dringend belangrijkere dingen te doen.
Voor hem was thuis gewoon bij zijn vrienden, die met hem mee rondtrokken en zijn droom deelden, zo goed en zo kwaad als ze konden.
Kloosterlingen slagen er vaak in om net zoals Jezus met heel weinig spullen een leven te leiden. Het leidt hun aandacht naar waar het echt om draait. Want spullen kunnen echte valkuilen zijn, waar we onevenredig veel tijd en energie in steken. Verhuizen kan helpen om daar even afstand van te nemen.
Misschien moeten we allemaal af en toe eens verhuizen, om los te komen van wat ons onterecht bindt.
En om nog meer te waarderen wie en wat in ons leven echt van belang zijn. Want hoe groot onze verhuiswagen ook is, toch zijn het de mensen om ons heen die onze echte thuis vormen, net zoals bij Jezus.