Een andere dimensie had zich zo beetje bij beetje voor mij geopenbaard, gewoon door het leven heen. Toch zou dit alles ook even totaal weg lijken te vallen. De toekomst van de Roosenbergabdij waar ik dit alles had mogen leren kennen, was immers nog onzeker.
Ik was nog maar amper verhuisd, of een groot deel van de activiteiten in de abdij werd stopgezet.
De beproeving was groot, maar het vlammetje bleef branden en het leven ging door op een andere manier.
Trouw en vertrouwen
Voor het eerst leerde ik wat trouw betekende, ook in moeilijke tijden. Trouw aan mijn keuze om ergens wortel te schieten en me een weg te zoeken, wat die weg ook bracht. Mijn religieuze zoektocht leek vastgelopen te zijn.
In plaats van verder te trekken, probeerde ik erop te vertrouwen dat ik precies was op de plek waar ik moest zijn.
Met vallen en opstaan probeerde ik me over te geven aan het leven. Niet zozeer het leven zoals ik het in gedachten had, maar ook aan wat het leven, wat God van mij wil. Tot dan toe had ik zo gezocht op eigen kracht, geworsteld om helderheid te krijgen. Nu had ik het gevoel dat ik noodgedwongen het roer moest durven loslaten. De natuurpracht om me heen hielp me daarbij, als een trouwe bondgenoot.
Tussen het rouwen en de moeilijke momenten door, begonnen er heel voorzichtig wonderlijke dingen te gebeuren.
Samen met mijn goede vriend Marc Colpaert werkte ik aan de vertaling van het boek van pater Paolo, Uit liefde voor de islam. Een boek dat plotseling in de prijzen viel. Niet veel later werd ik door Pax Christi Vlaanderen geheel onverwacht gehuldigd als Jongerenambassadeur voor de vrede voor mijn inzet voor Syrië en pater Paolo. Het voelde als uitzonderlijke schouderklopjes op een weg die even totaal in het duister liep.
Gelijke grond
Maar het licht kwam langzaam terug op een heel andere manier. Zo wandelde ook de liefde bijna ongemerkt mijn leven binnen.
'Je weet dat ik geen moslim ben, ben ik wel wie je zoekt?', vroeg hij me ietwat bezorgd toen hij mijn fascinatie voor de islam ontdekte. 'Ik ben zelfs eerder atheïst.'
Ik moest glimlachen om die opmerking, maar ik was er gerust in. Want hoe anders we ook zijn alleen al door het cultuurverschil, in hem ontdekte ik een gelijke grond.
Van dichtbij ervaar ik nu hoe hij als Syrische componist zijn hele leven ten dienste stelt van zijn muziek die raakt aan wat eigenlijk onbevattelijk is. Zijn doorgedreven discipline en de manier waarop hij zich fysiek en mentaal geheel richt op het componeren van muziek die uiteindelijk alles overstijgt, voelde niet onbekend voor me. Meer nog, het is zelfs iets waar ik geïnspireerd door mijn contacten met moslims, monniken en monialen zelf ook naar op weg was. Niet in de muziek weliswaar, dat is mij niet gegeven, maar wel in het schilderen, in mijn manier van aanwezig zijn in de wereld bij de andere, in mijn zoektocht naar een leven gestoeld op religiositeit en spiritualiteit.
Een glimp van de Andere
Gods geest werkt in alle volkeren, klonk het in Deir Mar Moussa regelmatig. En dat mocht ik de afgelopen jaren op mijn kronkelpad veelvuldig ontdekken. In moslims, atheïstische vrienden en familie, maar ook in de vele andersgelovige mensen en bewegingen die mijn pad kruisten. Mensen met sjamanistische, hindoeïstische, boeddhistische wortels …
Elke ontmoeting die me wezenlijk raakt en een stukje bevrijdt, laat me een glimp zien van het leven, van de Andere, van God.
Hoewel ik nu ondertussen al meer dan twee jaar wortel schiet in mijn stekje in het Waasland - mijn kluisje noem ik het ook weleens - hoewel met de Laura mijn voorliefde tot het monastieke leven een plek vindt in mijn leven, hoewel ik nu geïnspireerd door pater Paolo, pater Frans en de Heilige Franciscus door het leven wandel, zal ik altijd onderweg blijven. Onderweg naar die Andere, die onbereikbaar blijft maar zich toch op zoveel manieren laat kennen.
Hier rond ik af
Geloof je in God? is een uitdagende vraag die me ondertussen al jaren mee op sleeptouw neemt en die dus niet toevallig de titel werd van deze miniserie blogs over hoe ik het geloof zoek en vind. Met dit vijfde en laatste deel wil ik afronden.
Dank aan iedereen die mijn verhaal van dichtbij of van veraf mee volgde. De vele reacties zijn hartverwarmend. Mijn weg gaat natuurlijk verder, want het leven staat niet stil en ik blijf het met verwondering tegemoet lopen. Hopelijk kruisen onze paden eens! Maar ook hier op mijn blog blijf ik graag mijn ervaringen met jullie delen!
Ontdek meer