In een opiniestuk in De Standaard schetst gevangenisaalmoezenier Siska Deknudt de situatie in de strafinstellingen tijdens de voorbij cipiersstaking.
De celdeuren bleven dicht, maar vanwege de hitte werden na de middag de kleine luikjes in de celdeuren opengezet. Gedetineerden hoorden onze stem en onze voetstappen. Door met de armen te zwaaien gaven ze ons een teken dat ze nood hadden aan een gesprek. Zij schoven een stoel tot bij het openstaande luikje en van deur tot deur gingen wij door de knieën om te luisteren.
Geen 'back to normal'
Na de staking bleef bij veel geestelijke zorgverstrekkers een gevoel van onbehagen hangen. Waarom is het zo moeilijk de gedetineerden een stem te geven? In de oude basiswet stond dat een gevangenisstraf ‘leed moet toevoegen in verhouding tot de misdaad’. Dat principe is er intussen uitgehaald, maar geldt het stiekem niet nog altijd?
Gedetineerden betwisten de noodzaak van hun straf niet. In elk gesprek dat aalmoezeniers met daders voeren, is het slachtoffer in gedachten aanwezig.
Straffeloosheid is geen optie. Maar als gevangenen vastgepind worden op hun daderschap, zijn ze nooit klaar om een positieve rol op te nemen in de samenleving.
Siska Deknudt: Wie bij elk incident schreeuwt om een veiliger samenleving, moet ook de moed opbrengen om verder te kijken dan een detentiebeleid dat roept om de eeuwigdurende opsluiting van de onverbeterlijke crimineel.
Warme bewaking en stille ruimte
Deknudt pleit voor warme bewaking, zoals die in Nederland al een feit is. Belgische gevangenen die uit Tilburg overkomen, getuigen daarvan. En ze hoopt luidop dat er op de plannen voor de nieuwe gevangenissen plaats is voorzein voor een stille ruimte, waar gedetineerden aan introspectie kunnen doen. Een plek waar zijn zachte kant een veilige ruimte krijgt.
