Waar ik het vandaan heb, weet ik niet, maar zover ik me herinner ben ik altijd gelovig geweest. Rond mijn 30ste wilde ik er meer van weten. Ik begon boeken te lezen over de geschiedenis van het christendom. Dat ik daar moest zoeken, was voor mij duidelijk, al weet ik niet waarom. Ik vermoedde er verbondenheid, hoop, vrijgevigheid.
In 2007 verloren we ons kindje, amper 3 dagen oud. We lieten het onmiddellijk dopen, zodat het veilig zou zijn bij Jezus.
Enkele jaren later bezochten we op vakantie in Rijsel een kerk. Daar overviel me een innerlijke rust, onbeschrijfelijk. Alsof Jezus me zei: Je hebt veel meegemaakt. Hier ben je veilig. Vanaf nu leggen we de weg samen af.
Eerst dacht ik nog: het is een bevlieging. Maar het gevoel bleef duren. Ik had altijd geweten dat er iets ontbrak in mijn leven. In die kerk wist ik plotseling wat het was. Ik wil verder gaan met Jezus aan mijn zijde. Toen mijn zoon aangaf zijn eerste communie te willen doen, besloot ik me samen met hem te laten dopen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.