Bij ons in de kerk wordt God in sommige gebeden niet gewoon ‘vader’ genoemd, maar ‘vader en moeder tegelijk’. Die formulering rukt mij altijd uit mijn concentratie, omdat ik me zo’n wezen ingespannen probeer voor te stellen.
Is God een soort sfinx, die op mysterieuze wijze het mannelijk en het vrouwelijke combineert? Of overstijgt hij ons ingeroeste m/v-denken in iets waar wij ons nog geen beeld van kunnen vormen?
Is God streng of vergevend of allebei?
Is hij iemand bij wie je op schoot kruipt of iemand die naast je wandelt en die je al pratend zelf laat ontdekken hoe het leven in elkaar zit? Troost hij je met een vlinderzachte kus op je voorhoofd of versterkt hij je hart zodat je de moed vindt om grootmoedig te zijn? Richt hij je blik naar wie het nodig heeft of houdt hij je hand vast als je geen stap meer durft te zetten? Doet hij de wereld op zijn grondvesten daveren door zijn radicale oproep tot gerechtigheid of wekt hij als een zachte bries de hoop in het hart van wie moedeloos is?
God is dat alles en nog veel meer.
Als hij een vader is – en dat is hij – is hij dat als een volleerde ‘nieuwe man’. Een vader die geniet van zijn kinderen, die er is voor hen, die de wereld voor hen opent, die hen soms een schop onder hun kont geeft, die hen voorhoudt wat goed en wat kwaad is, en die er alle vertrouwen in heeft dat zijn kinderen hun weg zullen vinden.
Voor zo’n vader kun je alleen maar dankbaar zijn.
Ik wens een heerlijke vaderdag aan alle vaders, grootvaders, pleegvaders, plusvaders, wensvaders, clanvaders, peetvaders, geestelijke en lichamelijke vaders, eerwaarde en meerwaardevaders, vaders abten, de heilige vader en aan God.