Het is niet nieuw dat je je als katholiek moet verdedigen voor je geloof, maar nu de reeks Godvergeten wekelijks op tv komt, is dat sterker dan ooit.
‘Ben jij nog katholiek? Wie wil er bij zo’n club horen?’ Velen denken of zeggen het. Als je lid blijft van die groep, ben je mee verantwoordelijk voor hun misdaden, zo suggereren ze.
Iedereen met een hart kijkt met afgrijzen naar de getuigenissen van de slachtoffers en hun familie.
Het is onvoorstelbaar wreed en onmenselijk. Het is letterlijk godgeklaagd. De daders en de hele kerkstructuur zijn schuldig in het kwadraat.
Heel wat integere mensen zetten zich inmiddels in om de slachtoffers zo goed mogelijk op te vangen, te beluisteren en recht te doen. Maar alles wat de kerk doet is te weinig en te laat. Niemand heeft nog vertrouwen in wat ze zeggen of beloven hierover.
Kerkleiders moeten verder gaan met het beluisteren en het zoveel mogelijk proberen te herstellen van al die pijn, maar het zal nooit genoeg zijn. Want deze mensen zijn onherstelbaar gekwetst. En het krediet van de kerk is onherstelbaar beschadigd.
Moet je daarom uit de kerk stappen? Ik denk het niet.
Wat Jezus ons leerde, is aandacht voor wie zwakker is. Opkomen voor wie dat zelf niet kan. Geduld hebben met elkaar en nieuwe kansen geven. Mild zijn voor onszelf en anderen. Ons hart openstellen voor iedereen die we ontmoeten.
Het blijft de meest menselijke manier om een samenleving vorm te geven. Die waarden willen we niet kwijtraken. Daar draait het om. Niet om het in stand houden van scheefgegroeide structuren.
Overal waar mensen volgens die waarden samenleven, groeit er kerk. Heel kleinschalig en laagdrempelig, zonder invloed of macht. Met rituelen die mensen troosten en blij maken. Met oude verhalen die leven brengen voor mensen van nu. Voor heel wat kwetsbare mensen kan zo’n groep het verschil maken.
Ik wil dus bij zo’n kerk blijven horen. Als de liefde en de menselijkheid op de eerste plaats komen.
Soms tegen beter weten in. Met de moed van de wanhoop. Maar met het geloof dat de geest van liefde sterker is dan de angst van machthebbers die hun eigen bastion verdedigen. Voor nu en altijd, in de eeuwen der eeuwen.
