Net nieuwe ramen gestoken, ook in de slaapkamer van de kleinste. Gevolg: de zonnewering is nog niet opgehangen. De dag baant zich ’s morgens makkelijk een weg door het glas en door de gesloten oogleden van een jongetje dat nog maar aan zijn vierde lente begint. We hebben het dan ook vroeg in de gaten dit jaar. De dagen worden weer langer. Het licht is aan zijn veroveringstocht begonnen.
En alsof die donkere, in zichzelf gekeerde wintermaanden niet rap genoeg voorbij kunnen zijn, pookt de Halfvastenfoor op het Sint-Pietersplein de feeststemming op. De Super-swing zwaait met zijn gillende passagiers tegen de gevel van de Onze-Lieve-Vrouw Sint-Pieterskerk op. De laatste flarden van een ingetogen zangavond? Oorverdovend aan de kant geschoven.
Gisteren nog amper verlicht door wat kaarsen en verwarmd door jongeren en hun meditatieve Taizégezangen, baadt de kerk nu in het flikkerlicht van de kermis.
Nee, de lente komt eraan en die steek je niet onder stoelen of banken. Het is maar goed dat de schuchtere zon wat licht werpt op mijn armzalige pogingen om de veertigdagentijd intens te beleven. De kijktafel die we aan het begin van de vasten dekten met symbolen die de kinderen aanspreken (een papieren Jezus op een kurkenstop, een engel van Playmobil, een woestijn van witte korrels en een kaarsje in de vorm van een cactus), is al een paar keer geplunderd en dan maar wat verder uit het zicht gezet. De titel van de vastenretraite Eeuwig duurt zijn trouw leert mij vooral nederig en dankbaar te zijn voor de liefde die vaak eenrichtingsverkeer blijft.
De vierde zondag van de vasten wordt niet voor niets Laetarezondag genoemd. Dan viert de kerk dat Pasen naderbij komt. Het paars van de veertigdagentijd wisselt even voor roze.
Het licht van de verrijzenis schijnt al een beetje door de kleur van bezinning, inkeer en boete. Een schouderklopje van hierboven.
Pasen wordt het hoe dan ook weer dit jaar. Gods engagement stopt niet.
Goede Vrijdag wordt het echter niet altijd. De vrijdag waarop Jezus de geest geeft, is maar een goede dag als er een honderdman is die plotseling beseft: “Echt, Hij was het!” en breekt met zijn verleden. Als er leerlingen zijn die onder aan het kruis staan om bij hem te waken. Om een nieuwe familie te vormen over alle grenzen heen. Daar zijn we nog niet.
“Hé, mama”, zegt onze driejarige plotseling tijdens het eten. “Je bent het kruispunt vergeten.”
Terwijl ik me nog afvraag waar wij zo onvoorzichtig overstaken, legt grote broer vork en mes al neer en slaat vliegensvlug een kruisteken.
Kruisteken, kruispunt. Op Laetarezondag zijn we inderdaad op een kruispunt beland. Even goed links en rechts kijken, om opnieuw de keuze te maken om met volle aandacht mee onder het kruis te staan straks.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.