Het is mooi dat Allerheiligen en Allerzielen vlak na elkaar vallen. Eerst vieren we alle bijzondere mensen die iets van God hebben zichtbaar gemaakt op de wereld. Vaak waren het zeer gedreven mensen, niet zelden met een hoek af. Ze houden ons een ideaal voor, maar het is niet altijd gemakkelijk om hen na te volgen. Wie een aantal heiligenlevens na elkaar leest, voelt na elke pagina minder verwantschap. Want zelden neemt geloof in onze levens een zo extreme plaats in.
Te veel focussen op heiligen doet bij ons soms de moed in de schoenen zakken.
Een dag later denken we aan alle lieve doden die we gekend hebben. Dat komt een stuk dichterbij. We voelen ons verbonden, over de dood heen. We zoeken samen met hen een plaats in de grote schoot van God.
En hoewel de feestkalender in onze godsdienst al behoorlijk gevuld is, ontbreekt er toch nog één feest volgens mij. Het feest van de doodgewoonsten. Van alle mensen die elke dag met goede moed uit hun bed stappen en proberen er op een of andere manier het beste van te maken. Zonder de martelaar uit te hangen, zonder hun dagelijks geluk en dat van hun gezin op te geven, zonder bloederige confrontaties of een radicale breuk met hun familie.
Een feestdag voor de mensen die gewoon attent zijn voor wie God die dag op hun pad brengt.
Die luisteren naar de verhalen van anderen en zelf gehoord willen worden. Die af en toe een helpende hand bieden en zich net zo vaak zelf laten steunen en troosten. Die genieten van warme ontmoetingen en ook zelf die warmte verspreiden. Die met vallen en opstaan proberen te kiezen voor alles wat eerlijk, duurzaam en fair is: voedsel, verkeer, kleding en woning. En die dan merken dat er zo nog meer verbinding groeit. En dat allemaal doorheen de doodgewoonste dingen van het dagelijks leven.
De kracht van de doodgewoonsten is groot.
Dankzij hen blijft de wereld draaien in tijden van oorlog of pandemie.
Omdat zij blijven soep koken en kindertranen wissen. Omdat ze geen tijd stoppen in principiële stellingnames, maar doen wat nodig en haalbaar is. Omdat ze nooit de eer opstrijken, maar altijd bezig blijven. Daarom verdienen ze een eigen feestdag.
Welke heilige schuift een beetje op, zodat er een plekje vrijkomt?
