‘Waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden.’ Voor mij is het een van de mooiste uitspraken van Jezus, barstensvol vertrouwen in ons mensen.
Voor mij zou het helpen om ook echt een lege stoel mee rond de tafel te plaatsen.
De stoel voor Jezus, naar analogie van wat de joden doen op hun Sedermaaltijd voor Elia. Dat is concreter dan om Jezus alleen in je achterhoofd te houden. Maar met alle lege stoelen die we tegenwoordig moeten openlaten om afstand van elkaar te houden, is dat helaas geen goed idee.
Met een van de clubjes van onze parochie vergaderen we tegenwoordig zoals zovelen al zoomend. Bij het begin van de vergadering komen we een voor een online. Telkens springt er een vakje bij op het scherm, met een lief en vertrouwd gezicht.
Het is een weldaad om mensen nog eens zonder masker te zien.
Het duurt altijd even voordat iedereen zijn of haar scherm heeft rechtgezet, de lamp in de juiste richting heeft gedraaid, en de micro heeft ingeschakeld. En dan kunnen we beginnen.
Als de vergadering al even bezig is, verschijnt er af en toe nog een laatkomer op het scherm. Eerst een zwart vakje met een naam, dan een beeld en tenslotte nog geluid of omgekeerd.
Stel je toch eens voor, dat je opeens in zo’n vakje de naam ‘Jezus’ zou zien verschijnen.
Nu we daar toch met twee of drie of meer in zijn naam samen zitten, zou dat helemaal niet zo gek zijn.
Wat zouden we doen? Zouden we sprakeloos en gespannen wachten op beeld en geluid? Zouden we ‘Kom, Jezus, kom!’ roepen? Zouden we weten wat we hem al zo lang willen vragen? Zou hij zijn microfoon aanzetten en deelnemen aan ons gesprek?
Zouden we op een andere manier spreken over onze plannen en onze medemensen, als Jezus mee op ons scherm zou zitten?
Zou hij lachen met onze grapjes? Zou hij meedoen als we op het einde vrolijk zwaaien naar elkaar?
Voortaan denk ik bij een schermvergadering met kerkgenoten of vrienden bij elk nieuw opduikend zwart vakje dat dit wel eens Jezus zou kunnen zijn. En dan weet ik zeker dat hij er ook altijd echt bij is.
