In deze tijd van het jaar is de zon heel anders dan anders. Ze is er wel, maar ze staat laag aan de horizon. Toch is haar warmte nog merkbaar, want zodra je niet meer binnen haar stralen staat, valt er een deken van kou boven op je.
Omdat ze niet langer boven onze hoofden staat, schijnt ze vaak recht in je ogen, zodat ze je haast volledig verblindt.
Het lijkt op de gestalte die God op sommige momenten van ons leven inneemt.
Oogverblindend maar toch laag aan de horizon, bijna buiten het vizier maar tegelijk onontkoombaar. Met een verrassende warmte, waar we ons in de drukte van het leven al eens buiten plaatsen. Slechts zichtbaar gedurende een kleiner stuk van de dag, maar toch altijd op post.
En als het zonlicht dan door de kleurige herfstbladeren schijnt, worden we opeens getroffen door een glimp pure schoonheid.
In mijn stad hangt er al kerstverlichting boven de straten, die glinstert in de avonduren. Elke dag wordt het donkerder, maar we wapenen ons met lichtjes, warmte en gezelligheid.
We houden elkaar vast, om elkaar niet uit het oog te verliezen in de duisternis. En we weten en geloven dat het daarna weer lichter wordt.
Het licht van de zon wordt zwakker, maar het verdwijnt niet. In de donkerste weken van het jaar nemen wij het licht van de zon mee in ons hart om het te bewaren en te verspreiden.
Het licht van vrede en vriendelijkheid, van hoop en toewijding, van zorg en liefde.
Onverwoestbaar sterk gaan we de winter door.
