Als ik verhalen voor kinderen schrijf, heb ik de haast onbedwingbare neiging om ze te laten uitlopen op een of ander happy end. Dat is niet modieus en je scoort er niet mee bij recensenten. Maar het is sterker dan mezelf.
In het echte leven worden de gaten niet zo snel gevuld.
Als er een breuk komt tussen twee mensen die jarenlang lief en leed deelden, blijft er een gapend gat achter met rafelige randen. Ook als ze allebei nieuwe banden aangaan, wordt het puin nooit helemaal weggeruimd.
Als er een kind sterft, trekt dat mensen met een snok de dieperik in. Ze staan voor een uitzichtloze afgrond. Ook als er nieuwe perspectieven of zelfs nieuwe kinderen komen, is dat gat nooit ver weg. Een vriendin verzeilt in een depressie, een broer krijgt kanker, een collega geeft het op.
Als mensen in je onmiddellijke omgeving dubbel plooien van pijn, voel je het in je eigen middenrif.
Eerst strekt je leven zich voor je uit als een groot groen grasveld. Als verdriet of pijn een gat slaan, kun je dat duidelijk lokaliseren en omzeilen. Maar hoe meer gaten het leven slaat, hoe meer je moet slalommen om je weg te vinden. Soms zijn de paadjes tussen de gaten zo smal, dat je alleen met twee zijdelings uitgestrekte armen als een evenwichtskunstenaar overeind kunt blijven. Dan grabbel je vast wie je te pakken kunt krijgen: je God, of een paar mensen die in de buurt zijn gebleven.
Liefst allebei, want alle beetjes helpen.
Misschien blijf je tegen het einde van je leven achter in een soort mijnenveld, waarin je enkel schoorvoetend en met de grootste omzichtigheid nog stappen kunt zetten. Littekens hoeven je niet te verlammen, maar ze blijven meestal wel gevoelig. Je leert de troost kennen van kleine gelukjes, maar je weet tegelijk dat de pijn blijft en op de meest onverwachte momenten weer kan toeslaan.
Zo leef je je leven, tot je ooit – heel plots of voetje voor voetje – zelf in een gat glijdt en alleen nog kunt hopen dat Iemand je opvangt. In welke vorm dan ook. Dat wordt dan misschien toch nog een volslagen onverwacht en verrassend happy end.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.