‘Vraag jij wel eens iets aan God als je bidt?’ vraagt de priester aan de kinderen in de kerk. Ze knikken. ‘Hoe komt het dan dat het soms lijkt alsof God niet helpt?’ gaat hij verder. ‘Als je bidt voor iemand die ziek is, dat hij zou beter worden, en het gebeurt niet? Hoe denk je dat dat komt?’
De kinderen denken diep na. Je hoort hun hersenen bijna knarsen.
‘Ik denk dat God dan moet helpen bij iets ergers’, antwoordt een meisje. ‘Misschien bid jij voor iemand die zijn been heeft gebroken. Maar ergens anders gebeurt er misschien iets veel ergers. En dan gaat God daar helpen.’
De volwassenen in de kerk glimlachen vertederd om haar antwoord. Het is ontroerend, maar ook een beetje grappig om kinderen zo concreet over God te horen denken.
Zoals altijd kun je veel leren van kinderen. En zeker als ze over God praten.
Hij is bij hen zo heerlijk dichtbij, dat wij er vaak alleen maar jaloers op kunnen zijn.
Hoe langer ik het antwoord van het meisje overdenk, hoe rijker ik het vind. Het leert me op de eerste plaats om regelmatig te kunnen relativeren. Wat ik meemaak kan vreselijk vervelend zijn, maar nu ook weer niet het einde van de wereld.
Elders op de wereld is er wellicht iets veel ernstigers aan de hand.
Het is een dooddoener om dat tegen je eigen pijn aan te leggen, maar het blijft wel waar. Als ik God even niet voel of vind, dan weet ik dat Hij hoe dan ook daar is waar nog veel meer pijn is. En dat is toch een troost.
Ik leer er ook uit dat God zijn handen meer dan vol heeft. Natuurlijk is Hij God en dus lukt dat allemaal wel, maar misschien kan het toch geen kwaad dat we af en toe een handje meehelpen. Hij heeft ons tenslotte niet voor niets gemaakt als zijn beeld.
En tenslotte mag ik hoe dan ook altijd groot onrecht, verdriet en pijn bij God leggen. En weten dat Hij aan mijn kant staat. Ook al verandert dat misschien niets aan de situatie, ik zal me toch gesteund voelen.
Wij staan er niet alleen voor.
Samen proberen we van onze wereld een betere plek te maken. Met alle levenden van goede wil. En met alle doden die vóór ons hetzelfde deden, elk op hun eigen manier. Ook dat vieren we straks op het kerkhof.
