Het is ontroerend mooi: kleine en iets minder kleine kinderen, peuters en baby’s op de arm van hun ouders, allemaal met een brandend kaarsje in de hand. Ernstig en voorzichtig stappen ze in de kerk naar voor.
Het is Lichtmis, en net als Jozef en Maria lang geleden, dragen wij onze kinderen en kleinkinderen op aan God.
Jezus is het Licht van de wereld, en kinderen roepen ook in ons dat licht op. Als ze iets nieuws ontdekken, waar wij al jaren overheen kijken. Als ze verdrietig worden om iets waarvoor wij al lang eelt op onze ziel hebben gekregen. Als ze zich met veel enthousiasme inzetten voor iets wat wij opgegeven hebben. En ook als ze protesteren tegen de traagheid waarmee wij bereid zijn om iets voor het klimaat te doen. Ze hebben telkens gelijk, en dat weten we maar al te goed.
Jezus riep ons op om te worden zoals kinderen.
Om ons te laten raken, om ons in te zetten, ook al weten we niet altijd of het helpt. Kinderen wijzen ons als echte lichtjes de goede richting.
Laten we hen dus zegenen, alle kinderen en jongeren in ons midden. Want een zegen is geen loze formule. Wie een zegen uitspreekt, spreekt uit wat kostbaar en belangrijk is.
In een zegen ballen we ons diepste geloof, onze grootste hoop en onze warmste liefde samen.
We sturen al het goede in ons de juiste kant op, we zijn bereid om onze nek uit te steken om hen veilig te stellen.
Een zegen is geen toverspreuk, dus we kunnen dat niet alleen. We roepen de ruggensteun in van alle mensen van onze gemeenschap en van God, om het alle kansen op slagen te geven. We weten dat niemand alles in de hand heeft, maar we beloven alles op alles te zetten om de zegen te laten neerdalen.
Minder dan ooit wordt Lichtmis vrijblijvend dit jaar.
Met God en met alle mensen van goede wil samen moet het lukken.
