Mijn hele kinderleven lang kreeg ik te horen dat ik niet zo langzaam moest zijn. Met stappen, met opruimen, met bonen of bosbessen plukken en vooral met eten. Ik at zo langzaam dat ik er in de buurt zelfs een bijnaam voor kreeg: die van elk uur een lepel. Mijn moeder kreeg er grijze haren van, maar mijn keel zat dicht.
Ik schaamde me omdat ik langzaam at.
Mijn boerengrootvader vertelde steevast hetzelfde verhaal, over hoe ze bij hem thuis vroeger een knecht eerst lieten mee-eten voordat hij aangeworven werd. Want als hij snel kon eten, zou hij ook snel werken. Mijn grootmoeder, die ook traag at, werd daar telkens opnieuw spinnijdig van. Ik ben naar haar genoemd, allebei een Colette/Kolet. ‘Wij Coletten eten langzaam, maar we werken toch heel hard!’ riep ze dan uit. Het was een welkome steun.
Inmiddels is langzaam zijn helemaal oké geworden.
In onze tijd van stress en burn-outs moeten we leren om opnieuw langzaam te zijn. Om de dingen rustig en zorgvuldig te doen en er helemaal in op te gaan, in plaats van alvast met je hoofd te zitten bij een volgende activiteit. Langzaam zijn helpt om jezelf en de anderen niet voorbij te lopen.
Wie op tijd en stond langzaam is, ziet veel meer.
Prachtige stukjes natuur, maar ook schrijnende stadskankers. Liefde tussen twee mensen, maar ook afwijzing of vernedering. En overal tussendoor een glimp van God.
