1. Leegte
Er ontstaat weer lege ruimte in de tuin, een onverwachte doorkijk, licht in een anders donker hoekje. Als vanzelf vult de tuinier die lege ruimte met nieuwe dromen en plannen.
Zonder leegte zou alles te vol zijn van zichzelf om de gedachte aan iets nieuws toe te laten.
2. Voedingsbodem
Al dat dode materiaal vormt prima voedsel voor het bodemvoedselweb, dat wonderlijke samenspel van bacteriën, schimmels, protozoa, nematoden en geleedpotigen.
Terwijl de tuinier rust en laat betijen, maken miljarden levende wezens de bodem klaar voor een nieuw groeiseizoen.
Wie geleerd heeft om te tuinieren door te mulchen en zonder spitten, kan in oktober en november trouwens in eigen tuin op paddenstoelensafari. Paddenstoelen zijn het zichtbare topje van de ijsberg van het onzichtbare bodemleven.
3. Onderscheid
Ook vaste planten trekken zich daar terug, onzichtbaar in de bodem. Elk jaar weer sterven ze bovengronds af, maar ondergronds leven ze in hun wortels verder.
In de herfst mogen we erop vertrouwen dat wat leeft in het verborgene wordt bewaard voor een nieuwe lente.
Dan moet er wel onderscheid gemaakt worden tussen wat vergaat en wat blijft, tussen het blad en de takken, tussen de stengels en de wortels, tussen het bijkomstige en het wezenlijke. Het ene loslaten betekent het andere opnieuw ontdekken en beamen.
4. Schoonheid
Van de vele tinten rood, geel en bruin van herfstbladeren is het niet zo moeilijk om te genieten. Maar om verder dan dat ook echt schoonheid te zien in afbraak en verval, daar hebben we soms wat hulp bij nodig. Fotografen kunnen onze gevoeligheid vormen om details op te merken, patronen te ontdekken, texturen te smaken, kleuren te laten oplichten… Blader op instagram bijvoorbeeld eens door @deadnaturebeauty, @irisplas, @tv_hiddenbeauty of @itsabandoned. Neem daarna ook echt de tijd om te kijken naar de stervende natuur in je tuin.
En buiten je tuin
Met andere ogen kijken naar afbraak en verval maakt niet alleen je tuin mooier.
Je kan met dezelfde gevoeligheid ook kijken naar relaties, organisaties, mensen en zelfs denkbeelden, plannen, dromen en intenties.
Ook daar is samen met het leven ook altijd al verval aanwezig, soms als onzichtbare kiem, soms alomtegenwoordig.
Niet zelden verzetten we ons daartegen, proberen we het te negeren of leven we in nostalgische ontkenning. Hoe zou het zijn als we ook in die domeinen met andere ogen zouden kijken en verval zouden verwelkomen? Als ruimte voor het nieuwe, als vruchtbare bodem, als verborgen leven, als bevrijding van het overtollige, als openbaring van de essentie, als eerlijke en weerloze schoonheid, als noodzakelijke schakel in één groot mysterie.
Vond je dit interessant? Deel dit artikel via Facebook of via e-mail.
Klik op het citaat hieronder om het te delen op Facebook.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.