Meestal ben ik in oorlogsgames (zoals Battlefield, Call of Duty en Medal of Honor) iemand die strategisch steden bevrijdt, bombastische wapens gebruikt en heldenmedailles opgespeld krijgt.
Om mijn soldatenego wat in te tomen tijdens de kerstdagen, speelde ik een anti-oorlogsgame.
Want dat is Valiant Hearts, the Great War: een spel dat doet meeleven met de slachtoffers en het geweld bekritiseert. Op de valreep nog een eerbetoon aan de slachtoffers van de oorlog van 14-18.
Herinneringseducatie via persoonlijke verhalen
Het spel deed me in de huid kruipen van Karl, een jonge Duitse soldaat, vervolgens achtereenvolgens in die van Anna, een Belgische verpleegster; Emile, een oude Franse boer; Freddie, een Amerikaanse soldaat; Marie, een Française. En ten slotte in de huid van een hond. Het zijn die persoonlijke verhalen die ik binnenbreng in mijn lessen godsdienst. Treffend vind ik, bijvoorbeeld, dat heel wat vriendschappen ontstaan door kleine daden van menselijkheid zoals iemand te drinken geven, een werk van barmhartigheid.
Met elk van de personages bouwde ik een band op en ervaarde ik de emotionele impact van de Eerste Wereldoorlog. Mijn vijf nieuwe vrienden leerden me meer over de Grote Oorlog dan mijn lessen geschiedenis ooit konden in het middelbaar.
Is ervaring gekoppeld aan kennis niet de sleutel van een efficiënt leerproces?
De aanleiding van de oorlog, het belang van de Belgische spoorwegen om het vervoer van materiaal en soldaten naar het westelijke front te waarborgen, het Schlieffenplan, de industrialisatie van de oorlog door het gebruik van machinegeweren, ik ervaarde het in een veel breder perspectief.
6 miljoen krijgsgevangenen? Het anonieme getal werd een tastbare menigte.
De eerste gasaanval op 22 april bij Ieper kwam onvoorstelbaar dichtbij. Net zoals het inzetten van zeppelins voor spionage, de loopgraven en de modder, de dwangarbeid. En dan de zusters-verpleegkundigen, engelen in de ogen van soldaten die meer dood dan levend waren. De grootschalige inzet van prikkeldraad drong tot me door, de voedselschaarste, de hoge dodentol van vier nutteloze jaren vechten…
Maar wat me vooral bijblijft, is de intense verbondenheid die spreekt uit het handelen van de echte helden van de oorlog.
En dan bedoel ik hen die de gewonden verzorgden, de doden begroeven, kameraden zochten en niet altijd levend terug vonden. Zij die leefden in een zinloze oorlogscontext maar vasthielden aan de hoop van hun verbondenheid.
Een wens voor 2019
Dat is mijn grote wens voor jou, beste lezer, en voor de wereld in 2019: dat we tegen alle verwachtingen in vasthouden aan de hoop van verbondenheid. Prettig nieuwjaar.
Ontdek de lesvoorbereidingen van godsdienstleerkracht Liesbeth Last aan de hand van videogames.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.