Als mensen zich niet goed voelen, staat de omgeving klaar met heel wat tips. Gaan wandelen, staat daarbij steevast in de top 3. Dit is ook wat de videogame voorschotelt. Hij deed me wandelen in bossen, over bruggen, in de mist, vergezeld door de donkere gedachten van de schrijver.
Het duurde even voor ik doorhad dat hij zijn depressieve gevoelens benaderde als een personage. Deze figuur was niet mild. Elk grijntje hoop werd door hem in de kiem gesmoord, elk tikkeltje geluk werd onverschrokken verbrijzeld. Voor mij eindigde het spel goed (het kan ook anders). Hoop en pijn raakten op een verrassende wijze in elkaar verstrengeld.
Verbluft door de kracht van videogames bedacht ik bij de eindgeneriek dat ik eigenlijk ook een 'compagnon de route' wil.
Niet zo één die me blaasjes wijs maakt en me keldert, maar een positivo. En ik had er zo één… Zou die er nog zijn of werd Hij overmeesterd door het drammende geluid van de sneltrein waar dertigers (ik spreek voor mezelf) mee door het leven vlammen?
Dit is wat ik bedoel met wat ik meer wil in deze vastentijd: meer tijd en wandelen. Meer samenzijn met mijn Positivo.
Net zoals jonge palmbomen bedolven worden onder stenen of vastgebonden worden in een zak zodat ze eerst in de diepte groeien in plaats van direct omhoog. Net als hen wil ik jullie en mezelf sterke wortels toewensen. Dat, wanneer de wandeling voorbij is, Pasen kan gevierd worden.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.