Ze maakt me klaar om de grote stap te zetten. Ze knielt op de grond voor me neer en gespt mijn schoenen dicht, zoals ze vroeger zoveel gedaan heeft. Alleen is nu alles anders, alles zal anders worden.
Ik sta in mijn slaapkamer, waar ik net mijn laatste nacht heb doorgebracht. Ik ben thuis, mijn thuis die ik zal moeten delen met een nieuwe thuis, onze thuis.
Ze kijkt omhoog en vraagt of ze goed zitten. Ik heb de vraag niet gehoord, staar nerveus voor me uit door het raam van mijn slaapkamer. Is dit het dan?
Ga ik met deze schoenen die grote stap zetten en verder wandelen de rest van mijn leven?
Ik had mijn schoenen samen met haar met grote zorg uitgekozen. Ze moesten passen bij het kleed. Ze moesten een hak hebben, want anders ben ik zo klein. Ze mochten niet te spits zijn, want daar houdt hij niet van. Ze moesten afdraagbaar zijn, want het is toch zonde om zo een mooie schoenen niet meer aan te doen.
Over het comfort van mijn schoenen had ik geen eisen, dat heb ik nooit. Ik ben van het principe dat je schoenen zolang moet dragen totdat ze goed zitten. Wie schone schoenen wil dragen, moet soms een beetje lijden. Toen de verkoopster deze schoen toonde, was ik verkocht. Dit zou hem worden, de schoen onder het kleed.
Maar plots vraag ik me af of het wel de ideale schoen was. Hij lijkt nu zo fragiel. De hak is zo dun.
Zou hij mij wel kunnen dragen? Zou ik er wel recht op kunnen blijven? Zou hij mij wel brengen naar waar ik wil stappen? Of zouden we vroegtijdig ten val komen?
Plots schrik ik op omdat ze zegt: Ze zijn mooi, jij bent mooi. Ze staat recht en kijkt in mijn ogen. Ze glimlacht en knikt, zoals ze zo vaak heeft gedaan om me moed te geven. En dan weet ik het weer, ik heb de juiste schoenen gekozen. Ook al kan ik pijnlijke voeten krijgen, zullen er misschien wel blaren komen of brengen ze me soms aan het wankelen, ik moet ze gewoon blijven dragen, ze blijven aandoen en ermee wandelen. Ik moet er gewoon de stap mee zetten en er op vertrouwen dat alles goed komt.
Samen wandelen we de slaapkamer uit, de trap af, ze geeft me een kus. Ik doe de voordeur open en stap naar je toe.
Machteld
Ontdek andere verhalen van uit de tentoonstelling Schoenen met een verhaal van het bisdom Hasselt.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.