In mijn droom stond ik op een parking. Stinkende vrachtwagens raasden in rondjes. Ik herinner me dat ik bang was; niemand mocht zien dat ik achteruitweek om te ontsnappen. Maar toen ik me omdraaide, lag daar plotseling een prachtige tuin. Naast me stond een engelachtige figuur met een karmelietenpij aan ... De droom - zeg maar boodschap - overdonderde me door zijn duidelijkheid: Verlaat al wat lelijk en bedreigend is. Kom naar Mij!
Ik herhaal die droom dikwijls voor mezelf, om dat belangrijke keerpunt niet te vergeten.
Atheïstisch opgevoed - en enkel gedoopt onder dwingende druk van mijn grootmoeder-meter - sluimerde in mij toch altijd een besef van iets wat ik in stilte God noemde. Het leven spaarde me niet, ook ik werd geconfronteerd met zware desillusies, zoals een mislukt huwelijk. Kort daarna leek het of God de leiding nam, zo van: Het is genoeg geweest. Hier, neem mijn hand.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik geleid werd naar de Karmel.
Een van mijn tantes is karmelietes, dus ik wist van het bestaan van de orde af. Op weg naar mijn werk passeerde ik karmelietenkerk in de Burgstraat, en er waren momenten dat ik behoefte voelde om er tijdens de ochtendmis binnen te gaan.
Toen ik op prepensioen ging, zocht ik vrijwilligerswerk. De eerste internetpagina die ik aanklikte, toonde aanbiedingen in het karmelietenklooster! Het werk in de tuin leek me wel wat, want ik was net verhuisd naar een appartement. Ik had dus opnieuw mijn eigen stukje tuin ...
In stilte ontving ik korte tijd later mijn eerste communie. Alleen de paters en ik wisten hoe belangrijk die eerste deelname aan de eucharistie voor mij was. Ik hoop dat ik God altijd in de grootste eenvoud kan blijven vinden.
Ontdek meer getuigenissen van volwassen dopelingen en vormelingen.
