Mogen binnenkomen in een klooster is altijd een voorrecht.
Met een beetje geluk zie je er een glimp van het paradijs.
Deze week was ik te gast bij de Augustinessen van Sint-Truiden. Twee zusters vertelden me over wat hen bezielde en nog steeds bezielt. Ik kreeg mooie verhalen te horen over aandacht en zorg, letterlijk ‘24/7’.
Nu de zusters oud en een beetje versleten zijn, blijft hun liefdevolle zorg overeind in andere vormen, tot in de eigen gemeenschap toe.
Als het aan hen ligt, zal er niemand in hun buurt ongelukkig zijn.
Mensen vertellen hen hun zorgen, de zusters luisteren en bewaren die in hun hart. Elke dag leggen ze op regelmatige tijdstippen een lijntje naar God: ze bidden samen of in stilte, ze vieren de eucharistie. En dat werkt de hele dag verder, zei zuster Beata.
Dat hebben we altijd zo gedaan: in elke ziekenkamer die we binnenstapten, namen we God mee.
Nu begrijp ik waarom de gezichten van de zusters zo glanzen. Dat moet de aanwezigheid van God zijn, die na zoveel jaren in hun poriën is gedrongen en continu van hen afstraalt. Voor iedereen die hen ontmoet, zijn ze een warm bad van Gods liefde.
Niemand is onvervangbaar, maar deze zusters komen er gevaarlijk dichtbij. Ik mis ze nu al.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.