Wat vind jij het moeilijkste aan wachten op licht in de duisternis?
Het wachten zelf en af en toe de paniek dat we het aan het verprutsen zijn. Ik ben niet zo’n geduldig iemand. Ik los graag en snel dingen op die fout gaan.
Kleinmenselijke dingen maar ook uitdagingen op grotere schaal: de herinrichting van dorpen en pleinen zodat mensen tot ontmoeting kunnen komen, mensen die geen huis of geen job vinden, een lucht met minder CO2 uitstoot, een afvalarme samenleving. Ik stoor me aan het gebrek aan daadkracht. We voeren te veel beleid met een kortetermijnvisie.
Welke herinnering roept de advent bij je op?
De veel te kleine kerstboom destijds bij mijn ouders heeft toch een klein gemis achtergelaten (lacht). De kerststal was dan weer des te mooier. Ja, mijn ouders wisten wat echt belangrijk was.
Waar of in wie zie jij tekenen van hoop voor deze wereld?
In de vele mensen die zich ontzettend inzetten in hun vrije tijd om anderen fijne momenten te bezorgen. Ik zie dat bij Ferm, 9000 vrijwilligers die zich zomaar inzetten, die mensen samenbrengen, lokaal, in mamadepots, in buurtpunten. Ongebreidelde warme inzet.
Ik prijs me gelukkig dat ik in mijn directe omgeving veel inzet mag tegenkomen.
En wat ook troost is de zekerheid dat er weer een nieuwe generatie klaarstaat, vol energie en moed om de wereld beter te maken.
Wat is het recept van hoop?
Paulus spreekt zich uit over hoop; de hoop dat het onrecht van de zichtbare wereld niet onvermijdelijk is. Dat niet de keizer in Rome is die het laatste woord heeft. Dat niet de allesvernietigende burgeroorlog in Syrië staat voor het echte leven. Dat het de uitzondering is en niet de regel.
In welke kerstfiguur herken je het meest iets van jezelf?
Ja, vele vrouwen zitten er niet in de kerststal, hé?! Het schaap dan maar, het gedijt het best in de omgeving van anderen.