Dit lied vat de energie samen waarmee wij geroepen zijn tot zending. We moeten ijverig en gedreven zijn om de deuren naar het leven van Christus te openen. Zodra deze deuren opengaan, zal het licht schijnen op het leven van mensen. Een mooi beeld.
Wat vind jij het moeilijkste aan wachten op licht in de duisternis?
In zekere zin is christen-zijn een leven van wachten. Dat is de aard en de essentie van ons geloof. Wij wachten en bereiden ons in dit leven voor op het volgende leven. In onze snelle wereld is wachten geen deugd die we spontaan aanhangen. Het maakt ons onrustig, zoals het wachten op onze online bestellingen. Als we een e-mail krijgen dat het pakket tussen 14 en 16 uur bezorgd wordt, moet de postbode niet pas ‘s avonds komen.
De Kerk beseft dat wij mensen zo in elkaar zitten. In het Oude Testament al gaat het over onze voorvaderen die wachten op de komst van de Messias.
De deugd waartoe wij geroepen zijn is daarom: geduld.
Het is het eerste wat Paulus over de liefde bejubelt: De liefde is geduldig (1 Korintiërs 13,4).
Hoe geduldiger wij zijn, hoe meer wij ons verlaten op de liefde. In deze adventstijd wachten we op licht. Het zal ons helpen om Jezus liefdevol tegemoet te zien. Hij is het die licht brengt in de wereld. Als we worstelen met geduld, moeten we altijd één ding in gedachten houden: hoe geduldig God is met ieder van ons!
Welke herinnering roept de advent bij je op?
Advent doet me altijd terugdenken aan mijn kindertijd. Ik herinner me dat mijn grootmoeder en moeder adventskransen maakten en ze zo mooi mogelijk maakten met takjes, mos, dennenbladeren, rode bessen, enzoverder.
En dan kwam het moment dat kleine Patrick werd ingeschakeld om te helpen: ik mocht wat nepsneeuw op de krans spuiten en het een zacht wit laagje geven. Heerlijk.
Hier in Rome heeft elke kerk de prachtigste adventskransen en nu ook kerststallen die na 8 december, het feest van de Onbevlekte Ontvangenis, volop te zien zijn. Zoals u zich kunt voorstellen, zijn sommige van deze kerststallen spectaculair. Ze raken nog steeds het kind in mij en brengen immense vreugde.
De belangrijkste kerststal is natuurlijk die op het Sint-Pietersplein. Dit jaar komt ze uit het verre Peru, dat 200 jaar geleden onafhankelijk werd. De grote eer gaat naar de plattelandsbevolking van Choppca, gelegen in de Andes op een hoogte van 3.680 tot 4.500 meter in het district Huancavelica. De kerststal bestaat uit meer dan 30 figuren. De scène toont het leven van de gemeenschap met de traditionele klederdracht en hun dieren.
Waar of in wie zie jij tekenen van hoop voor deze wereld?
De levensgrote beelden in traditionele Chopcca-kostuums in het centrum van het Sint-Pietersplein, benadrukken dat wij een universele Kerk zijn.
Ik denk dat we soms niet trots genoeg zijn op of troost putten uit het feit dat we tot een werkelijk universele kerk behoren.
Universeel in tijd en ruimte. Als verbondenheid met Christus iets betekent, dan moet ieder mens die ooit bestaan heeft, hoe gebrekkig of succesvol ook, opgenomen worden in de omhelzing van God, en daarom moet ook nu ieder mens met open armen ontvangen worden in het huis van God dat wij onze Kerk noemen.
Wat is het recept van hoop?
Wel, als ik het woord 'recept' letterlijk neem, zou ik voorstellen dat we naar de keuken gaan en één kopje liefde mengen met één kopje vriendelijkheid en een theelepeltje vreugde. Dan mengen met water en kneden met een snufje zout, laag over laag vouwen waardoor het een gulle vorm krijgt.
Blijf het deeg van de liefde elke dag kneden, laat het nooit rusten, zodat het meer en meer kan rijzen en een toren van liefde wordt waar iedereen van wil proeven!
Sorry Kerknet, je vroeg erom… :-)
In welke kerstfiguur herken je het meest iets van jezelf?
Ik heb altijd van de figuur van Sint Jozef gehouden. Hij bleef onopgemerkt, een discrete en verborgen aanwezigheid, stilletjes werkend voor zijn familie, vooral in tijden van moeilijkheden. De heilige Jozef herinnert me eraan dat je vanuit de schaduw een essentiële rol kan spelen in de wereld en de heilsgeschiedenis.
De laatste jaren zijn zoveel mensen aan het werk in ziekenhuizen en verzorgingstehuizen, grotendeels onopgemerkt.
Zij zijn een waar voorbeeld. Paus Franciscus zei vorig jaar iets heel moois: Vaders worden niet geboren, maar gemaakt! Een man wordt geen vader door een kind op de wereld te zetten, maar hij wordt vader door de verantwoordelijkheid op zich te nemen om voor dat kind te zorgen.
Hier op het seminarie neem ik beetje bij beetje nieuwe verantwoordelijkheden op me. Het is een waar voorrecht om steeds dichter naar een dienstbaar priesterschap toe te groeien. Ik zou alle lezers willen vragen om voor mij en mijn broeders over de hele wereld te bidden, dat de Heilige Geest ons mag inspireren en blijven leiden. Dank je wel daarvoor.