Koud en warm, het is niet uit het nieuws de laatste weken. Veel vrienden en buren denken na over hoe ze het warm willen houden en zich toch niet blauw gaan betalen.
Warm en koud zijn in onze taal bijna synoniem voor goed en kwaad. Je loopt warm voor iets of het laat je koud. Je draagt iemand een warm hart toe of het is ‘familie van de koude kant’. Als ik vroeger voor de kinderen een speeltje in de woonkamer verstopte en zij het gingen zoeken, riepen we ‘warm!’ als ze in de buurt kwamen en ‘koud!’ als ze de foute kant opgingen.
Warm is waar we naar hunkeren, koud is wat ons afschrikt.
Maar tussen al dat koude nieuws kwam er deze week ook een hartverwarmend bericht. Homoseksuele mensen kunnen voortaan ook in de kerk hun levensverbintenis inzegenen. Want eerlijke, duurzame liefde vol engagement, die is er meer dan welkom.
In de grote momenten die mensen vieren in de kerk, gaat het vaak over wat hen te boven gaat. Wat gegroeid is uit hun diepste verlangens en hoop en waar ze trouw aan willen blijven, kome wat komt. Daarom spreken we over elkaar Gods zegen uit, om elkaar toe te wensen wat onze macht te boven gaat en waarin we toch willen geloven.
Zo’n moment van zegen is altijd zalig. De hoop, het geloof en de liefde van de betrokkenen trekken alle omstaanders mee, of het nu om een doop, een huwelijk, een levensverbintenis of een uitvaart gaat.
We dragen elkaar een eindje in de goede richting. We warmen ons aan elkaars vertrouwen.
Elke liefde wordt daar sterker van.
Misschien moeten we het maar opnemen in het lijstje van energietips dat we krijgen van onze gas- en elektriciteitsleverancier: elkaar van harte zegenen maakt onze hele wereld warmer.
