In oktober gebeurt het me steeds vaker dat ik argeloos door de stad loop en opeens denk: wat doen al die kinderen toch op straat? Moeten ze niet op school zitten? Het is toch een gewone weekdag?
Om me dan pas te realiseren dat het academiejaar weer begonnen is en dat die ‘kinderen’ de nieuwe studenten zijn.
Zoals ik elk jaar ouder word, zo worden zij elk jaar jonger. Een vreemde, onverklaarbare natuurwet.
Ze giechelen als lagereschoolmeisjes en roepen als verse pubers. Ze staan in de weg op de stoep terwijl ze zo druk opgaan in het gesprek met hun vrienden dat ze niet zien hoe mensen met buggy’s of rollators erlangs moeten. Hun stemmen klinken luid van opwinding om al die nieuwe vrijheid op elk uur van de dag en helaas ook van de nacht. De eerste week sjouwen ze over straat met matrassen. Later worden dat bakken bier.
En elk jaar opnieuw trotseren wij met gemengde gevoelens dat nieuwe geweld.
We laten ons gewillig voorbijsteken door tientallen fietsers op elke helling en kruispunt. We voelen ons oud als ze steeds meer gewoon door ons heen kijken: quantité négligeable. Tot ze ons vinden om een wc-ontstopper of een schroevendraaier te lenen of wat maïzena of suiker te bietsen.
Binnenkort organiseren we weer een ‘soep-op-de-stoep’ en dan horen we hun plannen en hun dromen.
Oud worden in een studentenstad is een aparte ervaring. Het houdt je dicht bij de kracht van het leven dat verdergaat. En het doet je beseffen dat wijsheid niet met de jaren komt, maar een geschenk van God is.
Een manier van kijken, denken en doen die je elke dag opnieuw moet verwerven.
‘Leer ons zo onze dagen te tellen dat wijsheid ons hart vervult’, staat in Psalm 90. In onze stad kun je dat elke dag oefenen.
