Karel Stautemas • Vrijdag 4 maart 2022: de oorlog in Oekraine raakt mij en iedereen hier bij ons. Het verdriet, de pijn, het lijden te moeten aanzien, mee te voelen, van zo ontzettend veel onschuldige mensen, ouderen, kinderen, jongeren, zieken, eenzamen... op amper twee dagen rijden van bij ons, het is hartverscheurend.
Iedereen gaat ermee om op zijn of haar manier. Maar iedereen kan aan die mensen denken, voor ze bidden, een kaarsje branden, het voor de maaltijd even stil maken. Zo weten we ons verbonden met wie het in Oekraïne nu heel slecht vergaat. Solidariteit heeft vele gezichten. Wij zijn allemaal mensen van vlees en bloed, pelgrims op onze levensweg. Niet het doel, maar het onderweg zijn, is van tel.
Ik ben ondertussen in alle stilte en in alle vroegtein met de wagen in Grimbergen vertrokken richting Oekraine. Ik heb voedsel mee en geneesmiddelen. Ik wil ze zo dicht mogelijk bij Oekraïne afleveren en terugkeren met Oekraïnse vluchtelingen die we dan onderdak zullen verlenen.
Als abdijgemeenschap van Grimbergen hebben wij altijd dicht bij de mensen willen staan.
Op vreugdevolle momenten, maar ook op momenten wanneer onze meest dierbare menselijke waarden van vrijheid en het recht op menswaardig leven worden bedreigd en verpletterd. Ik ben blij te kunnen vertrekken en iets te mogen betekenen voor de lijdende mensen. Ik ben ook wel wat angstig voor wat komen gaat, maar de roep in mij is te sterk... Ik draag jullie allen mee op mijn weg en ik kom hopelijk terug met een 6-tal vluchtelingen uit Oekraïne (meer kunnen er niet in mijn wagen). We willen deze mensen hier opvangen met veel liefde, respect, zorg en genegenheid.
Op het moment dat ik dit bericht inspreek, ben ik bijna op mijn bestemming. Ik ben blij en dankbaar dat ik het gehaald heb. In een benzinestation kwam iemand mij bedanken en ik heb gezegd: Bedank niet mij, maar bedank de Heer. Hij ging dat doen.
De onderlinge solidariteit onderweg ontroert mij.
Op de baan in Polen is het bijzonder druk. Ik zie volgestouwde auto’s met mensen erin, soms als in een sardinendoosje, in de richting weg-van-Oekraïne. In de andere richting zie ik lege bussen om mensen op te halen en auto’s met jonge mensen die wellicht in Oekraïne gaan vechten.
Ik weet intussen dat de grens oversteken en doorrijden tot Lviv, wat eerst de bedoeling was, volgens de informatie die ik nu heb een te groot risico zou betekenen. Ik heb een fotootje van de mensen die ik zal kunnen meenemen. Ik zal hier blijven tot ze bij mij zijn. We zijn 2022. Het is weerzinwekkend dat één man dit massieve leed kan veroorzaken, met welke uitleg dan ook. Het Kwaad bestaat. We zullen het weerstaan en het Goede met de sterkte van ons geloof blijven koesteren en uitdragen.
