Zin in een wandeling?, vraagt een oudere assistent mij. Met plezier sluit ik me aan bij deze groep ragazzi. Met een busje begeven we ons op weg en komen zowaar in een groots shoppingcenter terecht. Verder dan een paar winkeltjes komen we niet, want al snel roepen droge kelen om een smaakvolle cappuccino en een cornetto (tot mijn grote verbazing een croissant en geen ijshoorntje).
Als Alessia welkom zegt
Maar gemakkelijk is het niet altijd. Zo is er Alessia, die zowat de hele dag door slenterend door het huis loopt. Familie heeft ze niet. Spreken kan ze niet. Af en toe neemt ze een pauze en vlijt ze zich in de zetel. Maar nooit lijkt ze echt rust en vrede te vinden.
Al meer dan 30 jaar woont Alessia in het huis. Een nieuwe inwoner accepteren, is voor haar een ware uitdaging.
Ik zit met mijn rug naar haar en luister naar mijn buur. Plots grijpt ze mijn haren vast. Ze is niet van plan om die snel terug los te laten. Een zeker ontgoocheling komt in mij op, omdat ik zo hard geloof in het goede in haar, maar dat zo moeilijk lijk te vinden. De assistenten lachen: Dat hebben we allemaal al eens meegemaakt, nu hoor je er helemaal bij in de Ark!
Alessia kan haar agressiviteit niet plaatsen en dat is een deel van haar handicap. Ik probeer haar te aanvaarden en graag te zien.
Me laten omvormen
En er is Alessandro. Hij schreeuwt vaak, heel vaak. Zijn geroep overstijgt elk ander geluid.
Soms gebeurt het dat ik mij erger.
Dan voel ik me meteen schuldig, want misschien zijn zijn kreten wel een uiting van lijden, of een schreeuw om liefde. Ik spreek erover met Gabriela, een Slowaakse assistente. Ze vertelt mij dat Alessandro diegene is die haar overtuigd heeft om in de Ark te komen werken, dat ze hem in al die jaren nog nooit iets verkeerds heeft weten doen. Een schreeuwende man die een toonbeeld van goedheid wordt.
Alessia en Alessandro dagen me uit om vrienden te worden met mijn eigen zwakheid en me geliefd te weten zoals ik ben.
Het leven kabbelt hier op Italiaanse wijze voort. En ik besef steeds meer hoe deze mensen, die op het eerste zicht niets kunnen betekenen in onze maatschappij, ons omvormen in ons diepste zijn.
(De namen van de ragazzi zijn veranderd.)
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.