In oude volksverhalen en in kinderboeken zie je het vaak: dieren die spreken en handelen als mensen. Denk maar aan Reinaert de Vos, die ons heel wat leert over de zwakheden van de mens. Of aan het verhaal Derk Das blijft altijd bij ons, waar kinderen via de dierenwereld ervaren wat doodgaan en rouwen is.
Om verstandige dingen over mensen te zeggen, hebben we vaak dierenpersonages nodig.
Ook in het Bijbelse kerstverhaal en alle latere uitbreidingen daarvan, zijn de dieren alomtegenwoordig.
Eerst en vooral zijn er de os en de ezel, die met hun warme aanwezigheid het Jezuskind op temperatuur houden. Zonder woorden, zonder eisen, gewoon door er te zijn en te ademen.
Verder zijn er de schapen die met de herders mee komen. Een paar oude, bedaarde schapen die bij de stal staan te grazen, zonder acht te slaan op wat daarbinnen allemaal gaande is. En een klein nieuwsgierig lammetje dat aan de voetjes van Jezus gaat snuffelen.
In de verte komen de kamelen er al aan, met de wijzen uit het oosten en hun geschenken. Wekenlang volgden ze een ster en nu hebben ze eindelijk hun bestemming bereikt.
De zorg, de verwachting, de aanwezigheid en de warmte van al die dieren drukt uit wat wij mensen voelen met Kerstmis.
We willen bij Jezus horen, elk op onze eigen manier, uit het diepste van ons hart.
Naast alle dieren die ik al noemde, staat er bij de kerststal in ons huis ook nog een dier dat niet in het plaatje past: een kangoeroe. We kregen hem van onze pleegzoon en schoondochter die in Australië wonen en er vaak niet bij zijn met Kerstmis. Daarom zetten wij elk jaar naast de os en de ezel, tussen de schapen en de kamelen ook nog een kangoeroe. Hij is al snel een onmisbaar personage geworden.
Want met Kerstmis horen we meer dan ooit bij elkaar. En in de stal van Jezus is plaats voor iedereen.
Zalig Kerstmis!
