‘Gelukkig heeft hij dat niet meer hoeven mee te maken’, zegt een vriendin als ze het over haar overleden vader heeft. Hij is door zijn dood in januari 2020 ontsnapt aan de coronacrisis.
Alles is relatief. Ik ben blij dat mijn kinderen al afgestudeerd zijn en niet op zoek naar een partner, want dat is geen lachertje in deze tijd. Maar ik vind het jammer dat mijn kleinzoon niet op boerderijklas kon en dat zijn eerste communievoorbereiding met haken en ogen verloopt. Ik ben blij dat ik niet meer online hoef les te geven, maar ik haat het eeuwige wikken en wegen als ik iemand in levenden lijve wil ontmoeten.
Het is leuker om te leven in een tijd vol hoop en optimisme, waarin alles steeds beter lijkt te gaan.
Maar niemand kiest de tijd waarin hij leeft.
Niemand zou ervoor kiezen om te leven tijdens de coronacrisis met al zijn beperkingen en gevaren. Niemand zou willen leven tijdens een wereldoorlog en opgroeien in angst en ontbering. Niemand kiest ervoor om in een straatarm land op de wereld te komen en zijn toekomst bij voorbaat beperkt te zien. Niemand kiest ervoor om te leven in een tijd van grote klimaatonzekerheid. Niemand kiest ervoor om met een haperend lichaam te moeten leven. Toch overkomt het zoveel mensen.
Niemand kiest ervoor om erge dingen te moeten meemaken in zijn leven.
Maar toch gebeurt het, altijd en overal.
We kunnen niet kiezen in welke tijd of in welk land we zullen geboren worden, of wat we in ons leven allemaal zullen tegenkomen. De hoeveelheid miserie die de tijd voor ons in petto houdt, kunnen we niet zelf bepalen.
We kunnen alleen ons antwoord kiezen.
Dit is nu ons leven en hier moeten we er nu het beste van maken. Voor onszelf en voor elkaar en voor alle mensen om ons heen. Dan is er opeens weer heel veel mogelijk.
