Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen met een deurmat met daarop de tekst ‘Welkom’. Op de een of andere manier ben ik er nooit in geslaagd zo’n deurmat op de kop te tikken. Ofwel paste het formaat niet, ofwel was de kleur te lelijk ofwel hadden ze in de winkel geen matten met tekst.
Meestal ben ik een beetje allergisch voor te veel tekst op wanden en vloeren van je huis. Wat je aan mensen wilt zeggen, kun je best rechtstreeks zelf doen. En om jezelf aan iets te herinneren werkt een tekst aan de muur niet, want binnen de drie dagen loop je er voorbij zonder te lezen wat er staat.
Maar ‘welkom’ aan de deuropening, dat heeft toch wel iets.
Wie er ook op de stoep staat, bekend of onbekend, hij of zij wordt welkom geheten.
Van vrienden die niet twijfelen aan een warme ontvangst tot nieuwkomers die wat aarzelend over de drempel stappen, zo’n mat is voor iedereen een extra vleugje warmte.
Ik vraag me weleens af of met zo’n deurmat bij de voordeur een huis ook echt ‘de zoete inval’ wordt of dat er daar toch meer voor nodig is. Een paar mensen wellicht die de tekst van de mat handen en voeten geven, die luisteren naar wat iemand wil zeggen, die tijd geven en die helpen als het kan.
Een huis waar mensen gemakkelijk binnenstappen, waar mensen onaangekondigd aanbellen en dan met open armen ontvangen worden, dat heeft ongetwijfeld een grote invloed op de kinderen die er opgroeien.
Ik denk dat het bij Jozef en Maria thuis zo’n huis was, ook al stond ‘welkom’ er misschien niet letterlijk op de deurmat.
Ik denk dat Jezus thuis leerde om te kijken en te luisteren naar mensen en te zien wat ze nodig hadden.
Zo leerde hij zijn hart te openen voor iedereen.
Telkens als we de voordeur openen als er iemand heeft aangebeld, kunnen we een warme welkom uitstralen. Zouden we het ons al gauw beklagen? Of gaan we blij worden van deze warmere versie van onszelf en van alles wat ons daardoor in de schoot valt?
De wereld verbeteren begint bij je eigen voordeur.
