Cisterciënzers wereldwijd vieren dit jaar de 900ste verjaardag van de Charta Caritatis, de kloosterregel uit 1119. De orde van de cisterciënzers (o.cist.) werd in 1098 door een groep benedictijnen van de abdij van Molesme gesticht in Cîteaux, ten zuiden van Dijon. Zij streefden naar een monastiek leven volgens de regel van de Heilige Benedictus, met nadruk op koorgebed, soberheid en afzondering. De orde kende verscheidene hervormingen waarvan een van de voornaamste in 1664 werd doorgevoerd in het klooster van La Trappe door abt Jean de Rancé.
De Charta Caritatis van 1119 regelt de interne organisatie en het bestuur van de cisterciënzers.
In de Charta Caritatis staat de caritas centraal, die voortdurend moet onderwezen worden. Opmerkelijk en uitdagend is de onderlinge structuur tussen de gemeenschappen, op basis van gelijkwaardigheid en een grote autonomie. Daardoor is er geen echte autoriteit en staat er geen enkele abdij boven de andere. Dat moet cisterciënzers in staat stellen om de broederschap gemakkelijker te beleven. De onderlinge broederlijkheid moet helpen om de verdeeldheid te overwinnen en legt de basis voor de onderlinge eenheid.
Stefano Zamagni van de Pauselijke Academie voor Sociale Wetenschappen benadrukt hoe modern en actueel die visie is. Zij begrepen dat het niet alleen erop aankomst om rijkdom te scheppen, maar ook om die te herverdelen. Centraal staat de broederschap en dat levert een heel ander resultaat op dan de solidariteit, die vandaag alom wordt geprezen.
De regel van Citeaux beklemtoont uitdrukkelijk dat het verboden is om zich ten koste van de andere te verrijken. Stefano Zamagni
De regel van de cisterciënzers vertrekt vanuit het inzicht dat elke mens van nature de vriend is van de andere. Dat staat haaks op de hedendaagse liberale economie, gebaseerd op rivaliteit en concurrentie. Daardoor staat vandaag niet langer het algemene welzijn en het geluk van mensen centraal.
Bron: Kipa-Apic
