Als onderdeel van de vieringen voor de 125ste verjaardag van de oprichting van het Leo XIII Seminarie in Leuven, zijn de nieuwe klokken ingeluid. Het interdiocesane seminarie werd destijds opgericht op initiatief van kardinaal – toen nog professor – Désiré-Joseph Mercier. Het moest de meest talentvolle seminaristen uit alle bisdommen van het land samenbrengen, vooral ook om hen op te leiden in het neothomisme. Dat werd in die tijd fel door paus Leo XIII gepropageerd omdat een revival van de filosofie en theologie van Thomas van Aquino volgens hem gunstig zou zijn voor Kerk en samenleving. Ooit woonden en studeerden hier meer dan honderd kandidaat-priesters. Tal van bisschoppen en kardinalen, onder meer de kardinalen Godfried Danneels en Jozef De Kesel, maar ook emeritus aartsbisschop André Léonard en bisschop Johan Bonny, zijn oud-student, zegt directeur Stijn Demaré in een interview met de Leuvense Campuskrant. In 1998 verliet de laatste seminarist het huis. Vandaag doet het dienst als internationale en christelijke studentenresidentie.
Op 19 maart werden de vijf klokken, in de marge van de academische zitting voor de 125ste verjaardag van het seminarie, officieel in werking gesteld. Met de hulp van het Erfgoedfonds en gulle schenkers werd met de vijf gloednieuwe klokken de kroon op het restauratiewerk gezet. Het zijn voorslagklokken: ze hebben geen klepel, maar krijgen hun klank van een hamertje, zegt directeur Demaré. Doordat er maar vijf klanken beschikbaar zijn, kan je natuurlijk geen uitgebreide melodieën spelen. Maar dat de klokken, net zoals vroeger, het eerste vers uit de hymne uit de eigen kapel kunnen doen weerklinken, is toch wel heel mooi. De klank van de klokken is overigens afgestemd op de uurklok van de Universiteitsbibliotheek.
De klokken dragen de namen Désiré, Gaspar, Armand, Simon en Fernandine. Demaré: Désiré verwijst uiteraard naar Désiré Mercier, de stichter van het seminarie. Gaspar is gelinkt aan Gaspar Simons, een van de eerste studenten. Armand Thiéry kreeg ook een klok die zijn voornaam draagt. Dan hebben we nog klokje Simon, naar Simon Deploige, na Mercier de president van het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte. En de laatste is Fernandine, de naam van een van de inwonende zusters franciscanessen in het seminarie. Voor veel priester-studenten vervulde zij zowat de rol van kotmadam.
Bron: Campuskrant