Het bezoek van paus Franciscus van 2 tot 4 december 2021 aan Cyprus staat in het teken van de hoop. Cyprus is een eiland met een indrukwekkende geschiedenis, waarbij het afwisselend eigendom was van de Byzantijnen, Arabieren, kruisvaarders, Italianen, Ottomanen en de Britten. Na de tijd van Byzantijnse intriges kwam die van de Arabische invallen en ten slotte van de kruisvaarderskoningen die drie eeuwen lang het katholicisme probeerden op te leggen. In de 15de eeuw kochten eerst Genuese kooplui en daarna de stad Venetië het eiland.
In 1571 komt Cyprus in handen van de Ottomanen, ondanks de overwinning in de Slag bij Lepanto (1571). Later valt het eiland in handen van de Britten en het blijft onder Engels bestuur tot de oprichting van de onafhankelijke Republiek Cyprus in 1960, ook al drong een aanzienlijk deel van de bevolking aan op aansluiting bij Griekenland. In de grondwet die er toen kwam, stond dat de islamitische Cyprioten die van Turkse afkomst zijn grondwettelijk 30 procent van de zetels in het parlement en de functie van vicepresident zouden krijgen. Dat zorgde echter niet voor een pacificatie van de spanningen tussen de twee gemeenschappen. Dat zou uiteindelijk ertoe leiden dat Griekse nationalisten een staatsgreep pleegden om de annexatie van het eiland bij Griekenland mogelijk te maken. Dat dwong de Turken op hun beurt ertoe 30.000 soldaten naar het noorden van het eiland te sturen. Het resultaat: de splitsing tussen Noord- en Zuid-Cyprus.
Volgens de maronitische aartsbisschop van Cyprus, Selim Sfeir, is het voor mensen vandaag relatief makkelijk om de grens tussen het noorden en het zuiden over te steken, maar dat is voor goederen niet het geval. De aartsbisschop gaat ook regelmatig voor in eucharistievieringen in Noord-Cyprus. Volgens hem verzetten de noorderlingen zich tegen de politieke islam die sommige nationalistische Turkse kringen hen willen opdringen. Cypriotische moslims hebben een traditie die sterk aanleunt bij die van de alevieten in Turkije of de alevieten in Syrië: zij zijn weinig praktiserend, niet-nationalistisch en er zijn weinig geestelijken. Dat vergemakkelijkt volgens waarnemers het samenwonen, maar het bemoeilijkt ironisch genoeg een ontmoeting van de paus met de vertegenwoordigers van die gemeenschap op het eiland.
Bron: I.Media