Tine Van Laeken • We hadden eerlijk gezegd een beetje schrik: zou het wel werken? Gaan ze er niet mee lachen? Wat als ze het saai vinden? Maar het koor was nog niet lang bezig of ik zag al een paar tranen vloeien. Toen dacht ik: ja, het komt wel binnen. Van de weeromstuit kreeg ik het zelf ook even lastig.
Griet Teck • Je zag en voelde dat gewoon. Iedereen die erbij was had het erover. De sfeer was magisch en warm.
Maud Seuntjens • Deze muziek komt uit zo’n ver verleden en is zo ijl, dat ze toch weer nieuw en exotisch klinkt. Het eerste gesprek na de voorstelling ging ook meteen heel diep.
Een van de vrouwen zei dat ze kippenvel kreeg vanbinnen.
Als dit niets met je doet, dan is er iets mis met jou, zeiden ze.
Tine Van Laeken • Het was ook zo intens voor hen omdat ze wisten dat het hele concert en al wat erbij kwam kijken, speciaal voor hen 3 was opgezet. Ze vonden het een eer om mee te werken.
Kun je iets meer vertellen over de vrouwen in de film?
Tine Van Laeken • De feiten die ze pleegden, komen niet aan bod in de film. Dat werd met de directie op voorhand afgesproken. Het idee was niet om een film over vrouwelijke gedetineerden te maken, maar over hoe de muziek van Lassus bij mensen kan aankomen. Het interessante eraan is dat iedere kijker zich in hen kan verplaatsen.
Iedereen heeft wel ervaringen met schuld, boete, vergeving, kracht vinden, blijven hopen.
Griet Teck • Maar uiteraard zitten ze hier voor een reden, zoals Gert het zo eerlijk verwoordt, en zij worstelen daar ook dagelijks mee. Hoe ga je met die gevoelens om? We waren daar om naar hen te luisteren.
Konden ze zich makkelijk verplaatsen in de geloofswereld van waaruit de psalmen geschreven werden?
Maud Seuntjens • Ja, dat was opvallend. We wisten het niet op voorhand, maar bij het eerste gesprek verwezen ze alle 3 naar het geloof en de geborgenheid die ze daarrond in hun kindertijd ervaren hadden.
Tine Van Laeken • In de gevangenis herontdekken veel mensen het geloof.
Er is tijd om na te denken, je zoekt houvast. Dan blijkt al wat je in je jeugd aan geloofservaringen hebt meegekregen, enorm belangrijk.
Griet Teck • Dat hadden we niet verwacht. Blijkbaar is daar een enorme nood aan. De nood om gehoord te worden, ook al komt er niet meteen een antwoord.
Hoe ging je met die oude teksten aan de slag?
Griet Teck • We selecteerden een aantal verzen uit de 7 boetepsalmen en vroegen hen er enkele uit te kiezen. Ze waren vrij om dan te vertellen waarom ze voor bepaalde teksten hadden gekozen. Ook hier waren de dames heel openhartig.
We luisteren naar een moeder die vanuit de gevangenis zo goed als kan een moeder probeert te zijn voor haar jonge kinderen.
Ze belt dagelijks met hen en volgt zo hun huiswerk mee op. En dan moet je weten dat je per dag maar 10‘ mag bellen. We horen ook een dochter die worstelt met de geheimen die ze voor haar moeder heeft. En ik herinner me ook bij de première in Concertgebouw Brugge dat Elke (die toen pas vrij was gekomen) in een nagesprek vertelde dat ze één van haar beste vriendinnen zo hard miste en haar echt nodig had nu. Die vriendin is Mélanie, één van drie vrouwen in de film die nog steeds vastzit.
Dat was precies de intentie van het project: verder kijken dan het label ‘gedetineerde’. We luisteren naar een moeder, een dochter, een vriendin.
Maud Seuntjens • Het mooie is ook dat in de teksten niet alleen de thema’s schuld en boete naar voren komen, maar ook houvast zoeken, kracht vinden, blijven hopen. Het is dus zeker geen deprimerende film geworden, maar net één die enorm veel kracht en hoop uitstraalt, ondanks pijn en spijt.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.