‘Er brandt een licht in mij. Het is een licht van pijn.’ Sadat Kiwanuka ziet de gevolgen van klimaatverandering in Oeganda. De pijn zet aan tot actie.
De toekomst ziet er donker uit, ook brandt in mij een licht, leest een tekst bij een van de schilderijen van Sadat Kiwanuka op de tentoonstelling Painting the future in Genk (nog tot zondag 11 maart in het stadhuis). En verder: Het is een licht van pijn. Het schilderij oogt inderdaad donker en is getiteld We sterven uit. De Oegandese kunstenaar, in België op uitnodiging van Broederlijk Delen, windt er geen doekjes om.
Ben je echt zo pessimistisch over de toekomst?
Sadat Kiwanuka • Enkele schilderijen op de expo zijn gemaakt in opdracht van Broederlijk Delen voor de actuele campagne over honger. Die werken zijn donker, omdat ik in beeld breng waar de honger vandaan komt: politieke onzekerheid, vervuiling van waterlopen, droogte en te zware regenval met grondverschuivingen tot gevolg. Als we zo doorgaan, is het einde in zicht. In Oeganda voelen we dat al aan den lijve.
Toch geloof ik dat de klimaatverandering nog gekeerd kan worden.
Hoe kan pijn een lichtbaken zijn?
We ondervinden nu al de negatieve effecten van de klimaatverandering in Oeganda. Boeren zien hun grond verschralen en lijden honger. In het regenseizoen veranderen de sloppenwijken van Kampala in heuse modderpoelen. De zware regen maakt gaten in de opgebouwde sceptische putten, met choleragevaar tot gevolg.
Dat doet pijn. Maar die pijn is goed, omdat ze ons tot actie aanzet.
In het leven kom je alleen vooruit als je strijd levert.
Het besef dat er iets moet gebeuren, dringt door. Zo heeft de overheid beslist om bomen te planten langs de natuurlijke rivier in mijn stad Fort Portal en worden moerassige gebieden er beschermd. Allemaal goede maatregelen om de gevolgen van de klimaatverandering op te vangen.
Lees verder onder de video.
Voor het correct weergeven van deze inhoud dien je (sociale) content cookies te aanvaarden.
Je maakt geëngageerde kunst, ook als muzikant. Wat is jouw boodschap?
Samen met mijn broer richtte ik in 2008 het Jabulani Art Gallery and Culture Hub op, een ontmoetingscentrum voor jongeren uit de omgeving. Via de kunst kaarten we sociaaleconomische problemen aan, zoals klimaatverandering. Onze boodschap is dat ieder moet doen wat hij of zij kan doen.
Niet lijdzaam ondergaan, niet relaxen, maar onze toekomst zelf in handen nemen.
We organiseren cursussen en trainingen voor jongeren en zetten projecten op om hen aan het werk te krijgen. Werk in dienstverband is er weinig, maar via landbouw, of vakmanschap kun je in je eigen levensonderhoud leren voorzien. Zo leef ik van mijn schilderkunst en muziek. Ik teken portretten en daarmee kan ik in het centrum investeren. We brengen de jongeren in contact met artiesten en leren hen zich creatief te uiten. Dat geeft vreugde en hoop.