(What's So Funny 'Bout) ‘Peace, Love and Understanding’ en psalm 55
Voor de koorleider. Bij snarenspel. Een kunstig lied van David.
Dat staat als intro bij psalm 55. Aan de basgitaar van Nick Lowe zal de Bijbelse koning David bij dat ‘snarenspel’ wel niet gedacht hebben, maar misschien heeft zijn lied de Britse artiest toch kunnen inspireren. Hoe dan ook, de liederen liggen dichter bijeen dan je op het eerste gezicht vermoedt.
Een eerste overeenkomst vinden we in de strofes, waarin Nick Lowe een wrede wereld schetst. Hij zoekt lichtpuntjes in de duisternis van krankzinnigheid … tevergeefs. Is alle hoop verloren? Is er alleen pijn, haat en ellende?
- As I walk through this wicked world
Searchin' for light in the darkness of insanity
I ask myself, is all hope lost?
Is there only pain and hatred, and misery?
Zo’n klacht vinden we vaak terug in de psalmen, die immers gebedsliederen zijn en alle mogelijke menselijke gevoelens en gedachten voor God brengen. Vergelijk even met dit fragment uit psalm 55:
- In de stad zie ik geweld en strijd,
dag en nacht gaan die rond op haar muren.
In het hart van de stad heerst onheil en leed,
in het hart van de stad heerst rampspoed,
het plein is in de greep van terreur en bedrog.
Ook in het refrein vinden we een overeenkomst tussen beide liederen. Of is het puur toeval dat we tweemaal te maken krijgen met het verbreken van een broederband? Lowe het heeft over zijn oude vrienden die nu lachen met de hippiedroom van vrede en harmonie. En de psalmist zingt:
- Zou een vijand mij grieven, ik zou het verdragen,
zou hij mij haten en zich tegen mij keren,
ik zou me voor hem verschuilen.
Maar jij, die dacht en deed als ik,
mijn hartsvriend, mijn vertrouwde!
Wat genoten wij als wij samen waren
bij het feestgedrang in Gods huis.
En nog:
- Zo iemand verraadt zijn vrienden
en verbreekt de broederband.
Lowe stelt dan de zaken op scherp:
- Waar zijn de sterken? Wie zijn te vertrouwen? Waar is de harmonie?
Maar Lowe zou zijn hippiedroom zelf verraden als zijn liedje ondanks de best zware tekst geen wat naïeve, blije ondertoon had. Die zit hem vooral in de muziek. Hij koos niet voor een sombere ballad of klaagzang. Nee, het is een uptempo nummer met loeiende gitaren, opzwepende riffs en drums. Je wordt er instant vrolijk van. De beelden in de clip zetten die vrolijkheid kracht bij. En om helemaal in hippiesfeer te eindigen, zie je de bandleden op het einde van de clip high over elkaar heen struikelen.
Net zoals psalm 55 is (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding geen klaagzang maar een oproep. De eerste herinnert God aan zijn belofte van redding, de tweede herinnert de cynische wereld aan het visioen van harmonie, dat altijd mogelijk blijft.
Wie gelooft, heeft zelfs geen softdrugs nodig om dat visioen te blijven uitdragen.
Ontdek meer psalmen in popsongs
