Uit een homilie van Dirk Vannetelbosch in de Sint-Pieterskerk in Jette
Laten we ons besprenkelen met het water van onze doop, de ultieme bekentenis naar een bekennende God. Een God die zich laat kennen. Een God die zich laat beminnen, ons engste knuffelcontact. Een God tot ons gekomen in een weerloos mensenkind. Een God die zich schuilhoudt in de zwaksten, de zieken. Een God die u en mij zal zeggen:
“'k zien a toch zo geire. Ik speel de derde man op kerstavond. Ik kom af. Ik heb geen handgel vandoen, nog minder een masker. Ik kom binnen zonder kloppen, zonder zelfs de klink van de deur, van uw hart vast te nemen.”