E.H. André Bauters werd op 5 juli 1980 in de Sint-Baafskathedraal te Gent tot priester gewijd door Mgr. Leonce-Albert Van Peteghem. Wij kennen hem hier in onze streek al sinds half de jaren ’80 als een graag geziene priester in alle eenvoud.
Tijd dus om bij hem op gesprek te gaan.
BDW: André, vertel ons eens iets over je roots en levensweg vòòr je priesterwijding.
AB: Ik zag het levenslicht in 1948 te Oudenaarde en mocht opgroeien in een eenvoudig arbeidersgezin. De ouderlijke woning stond oorspronkelijk in Huise, in de “Appelhoek”. Dit lag midden in het veld tussen het centrum van Huise en Kruishoutem. Ik mocht opgroeien in een warm nest met 4 oudere zussen en 1 jongere broer.
Op 11-jarige leeftijd verhuisde ons gezin naar de Pulmstraat in Zingem. Vader overleed in 1969 op 62-jarige leeftijd en begin de jaren 1970 belandden we uiteindelijk in het centrum van Zingem.
BDW: In 1980 ben je priester gewijd. Hoe is je opleiding verlopen?
AB: De priesteropleiding startte ik in 1974 in het CPRL (Centrum voor Priesteropleiding op Rijpere Leeftijd) te Antwerpen.
Deze opleiding was bedoeld voor mannen die reeds actief werkzaam waren op de arbeidsmarkt. Het was dus de bedoeling om gedurende de opleiding je huidige job te blijven behouden. Wekelijks op vrijdagavond vertrokken de seminaristen tot zondagmiddag naar Antwerpen voor onze specifieke priesteropleiding.
In 1978 mocht ik twee jaar stage lopen in de parochie van Zelekouter. En dat betekende: inwonend bij de pastoor ter plaatse.
Kort na mijn priesterwijding kreeg ik mijn eerste benoeming als onderpastoor in Erembodegem. Het was de wens van m’n moeder om bij me in de pastorij in te komen wonen. En zo is het dus gegaan. Ze is kunnen blijven inwonen tot aan haar overlijden.
BDW: En enkele jaren later kwam de uitdaging om naar Nederbrakel te vertrekken…
AB: Inderdaad, in 1986 vroeg de bisschop me om onderpastoor Torrekens op te volgen in Nederbrakel. Ik nam dus als onderpastoor mijn intrek in de prachtige onderpastorij op het Marktplein. (het huidige parochiesecretariaat)
Als KAJ-verantwoordelijke kende ik de streek van Brakel-Lierde vrij goed, dus vond ik daar vrij vlug mijn weg doorheen al die relatief kleine parochies. In die periode hadden de 8 parochies van het toenmalige dekenaat Nederbrakel nog elk hun eigen pastoor.
Daarbij waren er nog aparte priesters die verbonden waren als rector aan onze religieuze gemeenschappen. Onze jongste generaties kunnen zich dit niet meer voorstellen.
Want de jaren daaropvolgend veranderde de evolutie van het kerklandschap razend snel. Pastoors die op pensioen gingen werden zelden nog vervangen. Dus kregen de reeds benoemde pastoors er stelselmatig nieuwe (naburige) parochies bij.
In 1993 werd ik benoemd als pastoor in Opbrakel , in opvolging van EH. Jules Degeyter. 5 jaar later – in opvolging van EH. Paul Demecheleer - kreeg ik er als dorpsherder opnieuw twee parochies bij: Parike en Everbeek-beneden. En in 2005 Everbeek-boven, na het emeritaat van EH. Lucien Stevens.
Ik heb in de voorbije periode veel mooie momenten gehad. En dan denk ik terug aan de actieve medewerking in de Missiewerking van Nederbrakel, aan tal van initiatieven in het verenigingsleven zoals OKRA, het bijzonder feestjaar van Opbrakel 900, om maar enkele voorbeelden te geven…
Ik heb steeds veel geluk gehad met de mensen die mij omringden. Ik kwam met iedereen goed overeen. Ik heb goede vrienden gehad die mij steunden in mijn priesterwerk.
Er waren uiteraard veel mooie momenten van liturgische vieringen. Zij zorgden ervoor dat mensen met vreugde naar de kerk kwamen en zich thuis voelden bij de Heer en bij elkaar. Liturgie is dé plaats waar Gods woord in eenvoud kan beleefd worden.
Altijd geluk gevonden in het werk, dat wil zeggen: vieringen verzorgen en met de Bijbel bezig zijn, met je geloof bezig zijn. Daar ben ik altijd met heel veel toewijding mee bezig geweest.
Ik ben dankbaar dat ik reeds zoveel jaren mijn taak mocht vervullen in dienst van God en zijn Kerk. Als ik terugdenk aan de voorbije 40 jaar dan ben ik blij dat ik dit allemaal mocht volbrengen. Iedere evolutie is altijd een uitdaging om op zoek te gaan naar iets nieuws. Iedere ‘oudere’ priester heeft heimwee naar vroeger. Maar, teveel heimwee kan wijzen op twijfel en vertrouwen in de Heer. De kerk zal wel nooit verdwijnen. We krijgen wel een andere en kleinere kerk die nu volop aan het groeien is.
De evidentie van het geloofsleven is weg. Toch zijn er tekenen dat het geloof niet weg is. We zien mensen die terug naar het evangelie grijpen om hun leven zin te geven. Ouders maken bewust keuze om hun kind te laten dopen. We moeten ons blijven inzetten om de blijde boodschap te blijven verkondigen. Het is die boodschap die de mensen gelukkig maakt.
B.D.W: Beste André, bedankt voor dit openhartig interview. Vanuit onze parochiegemeenschap in Brakel-Lierde: van harte proficiat met je priesterjubileum.
We wensen je nog vele mooie jaren toe in je pastoraat van onze parochie Brakel-Lierde.