Mijn zoon aanvaardt het kruis van Jezus, slik
Met de kruisgave zondagmiddag
gingen we de laatste rechte lijn in naar het vormsel van onze zoon Kasper. Op deze etappe ontving hij zoals de andere kandidaat-vormelingen een kruisje. Pastoor Gino gaf het eerst aan ons, ouders. Wij mochten het dan onze zoon omhangen. Een plechtig moment dat wij in het gezin voor het eerst meemaakten en dat we heel betekenisvol vinden.
“Dat dit kruisje je mag helpen om niet op te geven als het eens moeilijk gaat. Om te leren volharden en om groot te worden in het voetspoor van Jezus”, zei ik. Ook Kasper vond het duidelijk een bijzonder moment, want hij omhelsde ons één voor één en daarna samen – groepsknuffelgewijs – lang en krachtig. Zo is hij wel, een echte knuffelbeer. Aan pastoor Gino zei hij achteraf dat hij er goed zorg voor zou dragen.
Te zwaar?
En zo heeft Kasper dus het kruis van Jezus aanvaard. Het is toch even slikken als je het zo verwoordt. Enerzijds zijn we fier dat hij op deze manier aanneemt wat wij hem als ouders samen met de catechisten willen aanreiken: een levensvisie, een waardenpakket, Christus zelf. Anderzijds bevreest het me ook een beetje. Verlangen wij niet van ons kind wat we zelf nauwelijks waar kunnen maken?
Het is onze stellige hoop dat Kasper straks als jongere de kans zal krijgen met leeftijdgenoten de immer jonge Christus op zijn eigen manier beter te leren kennen. Dat hij Hem mag ontmoeten, levensecht, zoals het ook ons ooit overkwam. Dan zal hij pas echt de vreugde van dat kruis ontdekken. Het is niet zwaar. “Mijn juk is zacht en mijn last is licht.”
Lieve Wouters