Na de herinrichting van de Heilig-Hartkerk in 2020 werd de ganse koorruimte toegewijd aan de liturgie voor de Grieks-Katholieke Belarussische gemeenschap. Dat betekende onder meer dat de iconostase enkel meters breder werd. De nieuwe panelen bleven voorlopig leeg, in afwachting van nieuwe iconen. Eind 2022 werden er twee nieuwe iconen toegevoegd.
Sint-Willibrordus is in onze streken alombekend als eerste geloofsverkondiger. Hij leefde in de 8ste eeuw. Hoe hij de oeverbewoners van de Schelde kerstende is afgebeeld op een reuzegroot schilderij in een zijbeuk van de kerk.
De heilige Carbel Makhlouf is een Libanese monnik die leefde in de 19de eeuw en bekend staat als wonderdoener.
Zij vullen het hemelse gezelschap aan dat de gelovigen uitnodigt te delen in de goddelijke genade van de liturgie, want eerder dan een "barrière" tussen het hemelse heiligdom en het aardse schip, is de iconostase de bevestiging dat het goede nieuws van Christus in ons midden is.
Elders op deze website vind je een volledig overzicht van de iconostase, en informatie over de andere kunstschatten.
---
De verdeling van de ruimte is bedoeld om hun ontmoeting symbolisch te realiseren. Door het altaar door de iconostase van het schip te scheiden, kan deze muur niet alleen worden gebruikt om een scheiding te symboliseren, maar ook om de kloof te doorbreken. In het centrum van de iconostase bevinden zich de Koninklijke Deuren. Eerst worden de deuren geopend en de priester loopt door het evangelieboek, het schip in, om voor te lezen aan de mensen. Het Woord van God dat vanuit de hemel naar de wereld neerdaalt, wordt ons gepresenteerd door het woord van God, de Schriften, die door de koninklijke deuren worden gebracht om door iedereen gehoord te worden. Dan, later in de dienst, komt de tijd dat het brood en de wijn worden gezegend om het Lichaam en Bloed van Christus te worden. Onmiddellijk daarvoor zijn de koninklijke deuren en het voorhangsel gesloten, en wat zich binnen afspeelt, is verborgen, behalve door het horen van de gebeden van de priester. We zijn in zekere zin "buitengesloten" van deze mysteries, maar alleen om ons verlangen naar wat daarna komt te vergroten ... Even na het optillen van de gaven, waar de priester roept: “het heilige voor het heilige…!”, gaan het voorhangsel en de deuren wijd open. De priester draagt de kelk met het Lichaam en Bloed van Christus naar buiten, het schip in, zodat de mensen ter communie kunnen gaan. Dat Christus naar ons toekomt, in plaats van dat wij naar Hem toe gaan, hoeft nauwelijks in woorden te worden uitgedrukt als het zo duidelijk in actie wordt getoond.
(bron)
