Het jaar 2025 is een Jubeljaar. Om de 25 jaar is er zo’n jaar. De paus heeft het jubeljaar 2025 uitgeroepen tot het jaar van de hoop. En we worden als christen uitgenodigd zelf pelgrim van hoop te worden.
Maar ik moet iets bekennen.
Ik ben gestopt met naar het nieuws te kijken. Ik luister ook niet meer naar de radio. De krant verdwijnt bij het oud papier. De nieuwsapp heb ik verwijderd van mijn smartphone.
Ik kon het niet meer horen of zien… al die negativiteit. Ik werd er alleen maar ongelukkig van. Hopeloos.
Want geef toe: als er ergens verkiezingen zijn in de wereld, zijn de extremere partijen die verkiezingswinst halen.
Als er ergens een conflict is, mondt het uit in bommen, granaten, en jarenlange oorlog. Vredesgesprekken draaien keer op keer op niets uit.
Als er ergens een klimaatconferentie wordt gehouden, worden eerder gemaakte afspraken om onze planeet te redden, teruggeschroefd.
Neen, geef mij maar mijn huisje, tuintje, boompje, poes bij het haardvuur, kopje koffie ’s morgens, een wandeling overdag, een goed boek ’s avonds.
Mijn persoonlijke toekomst ziet er beter uit, zonder al die narigheid van de buitenwereld.
Alleen…
Die navelstaarderij leidt ook nergens geen.
Want mijn kopje koffie ‘s morgens zou wel eens heel bitter kunnen smaken als de koffiebonen geteeld worden op plantages vol pesticiden en met onderbetaalde uitgebuite krachten.
Mijn wandeling overdag zou wel eens onmogelijk kunnen worden als de planeet blijft opwarmen.
Mijn goed boek ’s avonds zou wel eens een verre droom kunnen zijn als de oorlog aan mijn achterdeur komt.
We dragen een verantwoordelijkheid als mens om onze blik niet vast te haken aan onze eigen navel.
We dragen een verantwoordelijkheid als christen om ons te laten aanspreken door het lijden van andere mensen.
Ik leef niet alleen op de wereld.
Moeten we ons dan maar ongelukkig laten maken? Depressief worden van wat er in de wereld gebeurt? Ik geloof van niet. Verontwaardiging over wat er misloopt, houdt tegelijk in dat je droomt, hoopt op een betere toekomst. Dat je gelóóft dat een toekomst mogelijk is. Het is die hoop, dat geloof dat ervoor heeft gezorgd dat mensen in actie kwamen voor het goede. Al sinds de mensheid bestaat, zien we hoe mensen andere mensen helpen, bijstaan, of meer nog: (geweldloos) strijden om wat krom is recht te maken. Van eenvoudig zorg dragen voor een medemens, tot een uitgebouwde sociale zekerheid. Van volwassenen die kinderen leren wat ze te leren hebben, tot een hele onderwijsinstelling. Van eenvoudige werktuigen om levensomstandigheden makkelijker te maken, tot een hele industriële of digitale revolutie. Een mens is tot veel in staat, wanneer die gedreven wordt door de hoop op een betere toekomst.
Ik volg opnieuw het nieuws. En laat me raken door het onrecht en wantoestanden. Maar ik verlies daarbij de hoop niet. Want ik geloof dat een beloftevolle toekomst voor mijn kinderen en hun kinderen en alle kinderen na ons, mogelijk is.
Laten we pelgrims van hoop worden.
Want om te kunnen geloven in de toekomst is hoop het beste risico dat je kunt nemen.
Gelukkig nieuwjaar.
