WAT ALS … LUCAS ZIJN KERSTVERHAAL IN 2024 ZOU SCHRIJVEN …
Anno 2024, Trump is zopas verkozen als president ven de Verenigde Staten, Poetin viert de 10de verjaardag van de annexatie van de Krim en weldra de derde verjaardag van zijn inval in Oekraïne. Reeds meer dan een jaar voert Netanyahu represailles uit in Gaza na de bloedige terreuraanslag van 7 oktober 2023.
“Pak je spullen maar, Maria, ik zadel alvast de ezel.” Het was weer tijd voor hun jaarlijkse bezoek aan Betlehem. Voor de 2024ste keer al! Of niet? “Jozef, zouden we wel gaan?” Antwoordde Maria, “je weet toch nog hoeveel miserie we vorig jaar gehad hebben om het checkpoint tussen Jeruzalem en Betlehem te kunnen passeren. En dan zwijg ik nog over de terugreis. Zelfs ons kind moest door de scanner om te controleren of we geen wapens in zijn pamper hadden verstopt.” Jozef hernam: “Maar deze tijd van het jaar hoort het dat we ons huisje in Nazaret verlaten en op reis gaan om ons kindje onder de mensen te brengen.” “Maar toch niet in Betlehem, Jozef!” “Verkies je misschien Syrië? Of Libanon? Wacht ik heb een idee,” ging Jozef verder, “Herinner je je nog de televisie-uitzending uit Parijs, hoe duizenden mensen jouw beeld teruggebracht hebben naar de Notre-Dame in een indrukwekkende en sfeervolle kaarsjesprocessie. Daar zullen we zeker welkom zijn!”
Met een gammel bootje, dat net niet gezonken is, bereikten ze de Franse kust bij Saintes-Maries-de-la-Mer. Een plaatsje dat Maria nog kende uit haar correspondentie destijds met die andere Maria uit Magdala. Ze werden er hartelijk opgevangen door de plaatselijke gendarmes de Saint-Tropez. Toen Jozef hen de situatie uitlegde, voerden ze hen naar het plaatselijke klooster, waar ze van een welgekomen nachtrust konden genieten. De volgende morgen bracht Soeur Clothilde hen in kamikazestijl met haar deux chevaux naar de lichtstad, zodat ze op tijd zouden zijn voor de openingsplechtigheid. Ze zagen van ver de pas gerestaureerde kathedraal baden in het licht.
Maar toen ze dichterbij kwamen bleek de ontvangst door de gendarmes van Parijs niet zo hartelijk als eerder in het zuiden. “Ik ben Maria, en de kathedraal is aan mij toegewijd. Dan past het toch dat ik aanwezig ben op de openingsplechtigheid,” probeerde Maria, maar de gendarme was onvermurwbaar: “zonder persoonlijk uitnodiging van president Macron kom je er niet in.” Jozef probeerde nog eens: “onze Zoon is koning van het heelal.” “Dan is hij reeds binnen,” antwoordde de gendarme, terwijl hij naar het reuzenscherm wees waar Elon Musk juist in beeld gebracht werd. Zijn collega wenkte hem en fluisterde: “zien ze er niet uit als Palestijnen en heb je gemerkt hoe wijd de kledij van die vrouw is?” “Wat denk je? Een bommengordel …” Getrainde elitesoldaten werkten hen in luttele seconden tegen de grond en voerden hen af naar een politiepost. Daar stelden ze vast dat de ruime kledij van Maria met haar aanstaande moederschap te maken had. Ze excuseerden zich en boden een kop koffie aan: “sinds de aanslagen op de Bataclan is niets meer zoals voorheen.” In de politiepost speelde de televisie en de camera focuste op Trump die triomfeerde alsof hijzelf in hoogst eigen persoon de kathedraal steen voor steen heropgebouwd had. “Kom,” zei Jozef, “tussen zulke ego’s is voor ons geen plaats. Laten we verder gaan.” Ze overnachtten onder een van de bruggen van Parijs en trokken ’s anderendaags doelloos verder. Aan een kiosk kon Jozef zich een wegenkaart aanschaffen. Terwijl ze de kaart aan het overlopen waren bemerkten ze een klein gemeente die naar hun zoon genoemd is. Misschien dat ze daar welkom waren.
Al liftend kwamen ze op een dinsdag in Lochristi aan. Het was druk omwille van de markt en toch merkte niemand hen op. De kerk stond open en ze gingen binnen. Enkele mensen waren juist bezig met het opbouwen van de kersstal. “We zijn versteven van de kou en hebben honger,” zei Maria. “Dan ben je hier aan het juiste adres. Kijk naar de stapel voedingswaren die de schoolkinderen zopas hebben verzameld en naar hier gebracht. En op dat rek hebben we pampers liggen en babykleren. Je zoekt maar iets mooi uit.” Toen de kersstal er stond vertrokken de vrijwilligers en Maria en Jozef bleven alleen achter. Ze maakte het zich comfortabel met de dekens die ze vonden en maakten alles in orde voor Zijn komst.
Terwijl in de kerken rondom kerstmis gevierd werd met veel toeters en bellen, kwam Hij op de wereld in een lege kerk, verborgen voor de massa. Maar Hij voelde de warmte van zovele mensen die de kerk volgestouwd hebben met allerlei dingen die mensen in armoede een stapje vooruit kunnen helpen. In solidariteit met allen die in armoede of eenzaamheid de kerstnacht doorbrengen komt Hij ook dit jaar weer in ons midden. Emmanuël.
Stille nacht, heilige nacht.
Alles slaapt, eenzaam wacht
Bij het Kindje 't hoog-heilige paar -
Rond de kribbe zingt d'engelschaar:
Slaap in hemelsche rust.
Zalig kerstfeest
Chris Simoens, mede in naam van Petra en Mattias.
