In memoriam Leo Wuyts

20240708_203113.jpeg

IN MEMORIAM LEO WUYTS

Na een lange periode van ziekte en strijd, van loslaten vooral, legde Leo Wuyts - ‘kleine’ broer, nonkel, goede vriend maar vooral ook priester en toegewijde ‘herder’ van de parochie Onze-Lieve-Vrouw Wijnegem - op 13 mei 2024 zijn leven en sterven in Gods Handen.

Op 25 mei vierden we samen zijn verrijzenisliturgie zoals hij het zelf wou, omringd door familie, vrienden, collega’s en vooral ook zijn dierbare parochianen. Er werden liederen gezongen en teksten gelezen die hij zelf gekozen had; getuigenissen gebracht, mooie herinneringen opgehaald aan zijn leven, waarin er – zoals hijzelf het ook bij Prediker vond - voor alles een tijd was.

De tijd van Leon: de kleine broer, de nonkel die mee de bergen in trok en kroketten maakte, maar ook een tijd waarin Leon Leo werd en hij met studiegenoten/vrienden zijn eigen weg zocht in die grote Kerk. Geen plek hoog op een berg Tabor of in een rijke kathedraal, maar down to earth; geen Einzelgänger maar een trouwe vriend, een voetenwasser, mens met de mensen, ook achter de kookpot of aan de BBQ.

Hij bleef al die tijd dé Leo, die mens voor en met de mensen, herder als God … in de parochie van Onze-Lieve-Vrouw Wijnegem die hem door de bisschop werd toevertrouwd. Hij maakte zijn tijd vol in Wijnegem, vanaf zijn wijding en aanstelling in 1977 tot (na) zijn pensioen in 2023.

Nooit was het voor hem te zwaar want draagkracht haalde hij uit het gebod van de Liefde zoals Jezus het voorleefde en doorgaf … in de evangelielezing die Leo zelf koos. Geen formeel gebod maar echte doorleefde Liefde: een gegeven zijn in nabijheid en vooral in dienstbaarheid.

De verrijzenisviering werd op Leo’s vraag opgeluisterd met muziek gespeeld door Mon Saveniers (en Stijn Dierckx) en door een samensmelting van het parochiekoor en Aanhef, onder leiding van Jeroen Van De Berckt. Als voorgangers vroeg Leo zijn neef Cis Marinus, diaken, en de gebedsvoorgangers van de parochie.

Het werd een mooie, gedragen participatieve verrijzenisliturgie waarna hij uitgeleide gedaan werd op de krachtige samenzang met de laatste strofe van het lied ‘De steppe zal bloeien’ (Huub Oosterhuis/Antoine Oomen):

De dode zal leven. De dode zal horen, nu leven.
Ten einde gegaan en onder stenen bedolven,
dode, dode, sta op, het licht van de morgen.
Een hand zal ons wenken, een stem zal ons roepen:
Ik open hemel en aarde en afgrond en wij zullen horen.
En wij zullen opstaan en lachen en juichen en leven.

Met die woorden van hoop, van leven, zullen wij hem blijven herinneren en meedragen in onze gemeenschap, in ons hart.