Deze week beantwoordt Christine Van Dessel onderstaande 10 vragen. Christine is een jong gepensioneerde leerkracht en in onze parochie actief als lector in de zondagsvieringen en lid van het Sint-Michielskoor.
1. Hoe gaat het met u in deze aparte tijd?
Gezien de speciale omstandigheden gaat het heel goed met mij/ons. Uiteraard hebben we onze activiteiten en bezigheden moeten aanpassen. Heel wat geplande agendapunten kunnen plots niet meer doorgaan. Ik denk dan aan contact met kinderen, kleinkinderen die komen slapen, het beloofde reisje met kleinzoon Daan naar Spanje voor hij schoolplichtig wordt, regelmatig bezoek bij mijn mama in het woon-zorgcentrum, begeleiden van bezinningen enz. Anderzijds geeft deze verplichte “thuistijd” de kans om zaken op te nemen die al geruime tijd werden uitgesteld, niet omdat ze niet fijn en tof zijn maar omdat een dag maar 24 uren heeft. Zo werd de dinosaurus-T-Rex voor de kleinzoon afgewerkt, de tuin sneller dan andere jaren onkruidvrij en ‘lente klaar’ gemaakt, mijn bureau opgeruimd, een extra voorjaarskuis in het vooruitzicht van Pasen. Mijn dagelijkse gewoonte sinds ik op pensioen ben om te gaan stappen, breidde ik wat uit. En ook fietsen kreeg een vastere plaats in onze agenda. Ik ervaar dat ik meer tijd en aandacht heb voor mijn onmiddellijke omgeving, wat is het openbloeien van de natuur in de lente subliem. Het feit dat deze weken voorbij zijn gevlogen, voel ik aan als een bewijs dat het nog best meevalt. Ik klaag niet, me er van bewust zijnde dat we het nog niet zo slecht hebben, dat ik nog in een ‘luxepositie’ leef in een huis met voldoende ruimte, een mooie tuin om buiten te kunnen en op wandel- en fietsafstand van schitterende natuur. De ontluikende lente leek dit jaar mooier, misschien omdat ik het met ‘verstilde’ ogen heb mogen beleven.
2. Kent u iemand die besmet is geraakt met het virus?
Bij de start van het virus is onze schoonzoon waarschijnlijk besmet geweest. Omdat de zuurstofsaturatie in zijn bloed voldoende hoog was, is hij niet getest en ook niet opgenomen geweest. Het heeft echter wel 3 weken tijd gevraagd om terug fit en krachtig genoeg te zijn om terug aan de slag te gaan. Onze bezorgdheid was wel groot dat de rest van het gezin ook niet gespaard zou blijven.
Een goede bekende uit de oldtimerclub is eraan overleden.
3. Hoe gaan uw kinderen en kleinkinderen om met deze crisis?
Onze kinderen en partners werken nu voornamelijk van thuis uit. Echt niet vanzelfsprekend als je daarbij ook de kids opvangt. (Een dochter staat om 04u op om een aantal uren ‘kinderenvrij’ te kunnen werken !!) Zij hebben zich allemaal aan een nieuw levensritme moeten aanpassen. Met veel bewondering volgen we dit en spreken ze nu en dan moed in. Onze jonge mensen maken drukke tijden mee. Een extra zorg ging uit naar mijn jongste zoon die als huisarts in de frontlinie staat. Gelukkig komt ook daar stilaan het ‘nieuwe normaal’ aan en is hij virusvrij kunnen blijven. Onze kleinkinderen worden door hun ouders prima op gepaste wijze doorheen deze speciale tijden geloodst. We proberen ze hierbij een beetje te steunen door hen nu en dan via de post een omslag te bezorgen met leuke puzzeltjes, zoekspelletjes en in te kleuren tekeningen. Weer eens wat anders op hun eigen naam brieven in de brievenbus te vinden van oma en opa.
Skypen is uiteraard dé wijze om met elkaar in contact te blijven. Zo vierden we langs deze weg de eerste verjaardag van kleindochter Flore. Een fietstochtje om vanop afstand eens te wuiven was ook telkens een deugddoende belevenis. Wat niet wil zeggen dat we enorm uitkijken naar
het klaarmaken van de logeerbedjes, het vertellen van verhaaltjes voor het slapengaan en samen te knutselen, te spelen én een stevige knuffel te geven.
4. Doet u iets bijzonders voor uw buren, uw familie,…?
Op regelmatige basis houden we via telefoon of op digitale wijze contact met familie en vrienden – die al dan niet alleen leven- om te informeren hoe het met hen gaat. We hebben ook heel wat postkaartjes of brieven verzonden om hen een hart onder de riem te steken. Thuis heb ik de ‘productielijn’ van mondmaskers opgestart en ga ook als vrijwilliger in het Imeldaziekenhuis mee helpen bij het vervaardigen van beschermingsmateriaal.
5. Welk boeken komen van pas in deze verwarrende tijden? Welke tv-programma’s, films, muziek, … raadt u aan om de dag mee door te komen?
In het begin van deze periode heb ik tijd genomen om mijn boek “ Dagboek van een geisha” van ARTHUR GOLDEN uit te lezen. Ik heb geen boeken noch tv-programma’s nodig om mijn dag door te komen, al boden de series van “De Mol” en GR5 een aangenaam vooruitzicht.
6. Hoe houdt u contact met uw ouders, bejaarden,…?
Mijn mama verblijft in Lier in ‘Huize Nazareth’ en is in haar 91ste levensjaar gelukkig mee met de digitale wereld. Zij volgde computercursussen waardoor zij in het pre-corona-tijdperk reeds de gewoonte had met haar kleinkinderen – op kot of in het buitenland- te skypen. Deze vaardigheid komt nu zeer goed van pas. Buiten de dagelijkse sms’jes en telefoontjes wordt er ook dagelijks geskypet. Mijn mama en ook een goede vriendin (die in een ander WZ-Centrum verblijft), hebben we met een raambezoek verrast. Ik schilderde hiervoor een grote affiche met wat woorden van troost. Het was telkens de stevige fietstocht meer dan waard.
7. Wat wilt u zeker doen nu de lockdown stilaan wordt opgeheven?
Uiteraard kijk ik in de eerste plaats enorm uit naar live contact met kinderen, kleinkinderen en met mama rekening houdend met het ‘nieuwe normaal’. Opnieuw ons wat verder van huis mogen verplaatsen -naar zee of wat rondreizen met ons camperbusje- is ook zeer aantrekkelijk.
8. Heeft deze crisis ook mooie kanten?
Zeker en vast. De rust en échte stilte waarin onze eigen omgeving baadde en het al wandelend en fietsend onze directere omgeving beter te mogen leren kennen, is zeker een heel mooi geschenk. Bij het begin had ik het gevoel dat ik meer tijd ging hebben, maar dat is zeer relatief want er kwamen een heleboel nieuwe zaken op me af. De druk was er misschien wel wat af, alhoewel… Kunnen genieten van kleine dingen, gewoon kunnen ‘zijn’ en ondanks afstand toch nabijheid ervaren met anderen. Zalig.
En last but not least, het besef hoe waardevol gezondheid is.
9. Boezemt de toekomst u angst in?
Angst is niet het juiste woord, wel ‘bezorgdheid’. In de eerste plaats om gezond te blijven ondanks de nieuwe werkelijkheid van dit dodelijke virus. Zowel wijzelf als onze familie en vrienden. Ook de bezorgdheid hoe men het virus onder controle zal krijgen, zodat we het leven terug opnemen zonder voortdurende waakzaamheid.
10. Gaat u met heel dit gebeuren anders om omdat u christen bent?
Voor mij is mijn gelovig-zijn ook in deze speciale /moeilijke situatie een steun. Mijn zorgen en bekommernissen in Zijn veilige, liefdevolle handen kunnen toevertrouwen is een zegen. Ik weet én voel me ‘gedragen’, ik sta er niet alleen voor. Als ik me ’s morgens terugtrek in onze meditatieruimte om mediterend en biddend mijn dag te openen kan ik mijn hele zijn -mét vragen, twijfels en onzekerheden- uitspreken en krijg ik genade en kracht om te relativeren en met positieve gedachten een nieuwe ‘anders-dan anders’ -dag te beginnen. Ik betrap mezelf erop dat ik er meer tijd voor durf uittrekken. Soms reciteer ik mijn mantra als ik op wandeling me ondergedompeld voel in de zalige stille, ontluikende natuur. Ik ben dan niet alleen op pad, maar Hij stapt dan voelbaar en tastbaar mee. Ik ervaar ook een sterke verbondenheid via mijn gelovig-zijn met heel wat mensen. Wat een rijkdom om me -ondanks de corona-afstand- “alleen en toch samen” te ervaren met andere gelovigen en dit ook duidelijk te kunnen en durven uitspreken, door bv. via mail om gebed te vragen. Zo heb ik ook enorm genoten van de voorbije paastijd dank zij al de moderne digitale wegen waardoor we vanuit ons kot konden verstillen in verbondenheid. Ik beleefde het a.h.w. “bewuster”, wel wat ‘onwezenlijk’ maar zeker ‘uniek’. Gaandeweg is er ook in mij een ‘vreemde dankbaarheid’ gegroeid dat papa -die op 3 januari de overgang van het tijdelijke leven naar het eeuwige maakte- nog voor het coronatijdperk is mogen vertrekken naar O.-L.-Heer. Dit heeft ons de kans gegeven samen met de familie hem nabij te zijn en een passende verrijzenisviering samen te beleven. “Dank, Lieve Heer, dat heb Je zeer goed geregeld” , durf ik bidden. Mijn geloof geeft me de kracht om me niet te laten opslorpen door het negatieve en duistere van het coronadrama, maar er kansen in te zien om ‘anders en bewuster’ te gaan leven. Ik probeer de gedachte voor ogen te houden: “probeer je niet te fixeren op wat je mist, maar kijk naar wat je wel hebt”.