We hebben het zien aankomen. Een kanker die moest bezworen worden met chemo en ingrepen. Telkens een sprankeltje hoop dat de strijd kon gewonnen worden. En dan uiteindelijk moest Patrick onder ogen zien dat 'er niets meer aan te doen was'.
Er was voor hem heel wat te verwerken. Hij had nog zo graag zijn pastoraal werk als diaken verder gezet, hij hield zo van het leven, wilde de laatste inzichten rond Bijbel en religie volgen, hield van muziek, zijn groentetuin en zoveel andere mooie dingen...Hij was trouw in de vriendschap die hij had opgebouwd.
Stilaan ontglipte hem de greep op dat stukje leven, dat hem zo dierbaar was.
Al was dit einde te verwachten, toch is het voor ons, die hem van nabij kenden, nog altijd een schok. Iemand die zo fijngevoelig met mensen omging, die zo indringend vragen durfde stellen en eerlijk zocht naar antwoorden.... 'we gaan hem missen !' zeggen de kerkgangers, de bejaarden in Bloemenveld, in de oecumene en op zoveel andere plaatsen waar hij geliefd was. We denken aan de bloemen, die hij meebracht en die bij zieke of eenzame mensen moesten terecht komen. Zijn kritische kijk op wat er met de kerk gaande was en zijn enorme drang 'om er bij te zijn'.... bij die gemeenschap van mensen.
Ik bewonder in hem ook vooral de moed, het doorzettingsvermogen op de vele moeilijke momenten in zijn leven. Hij liet zich niet gaan in passiviteit, hij bleef alert, reageerde via telefoon of email op wat er gaande was.
We verliezen een hartelijke collega en vriend en dit juist op het moment dat de kerk zijn dienstbaarheid zo nodig heeft. We moeten verder, dat weten we. Maar we dragen hem in gedachten en gevoelens mee op de weg, die te gaan is: nauwe samenwerking over de grenzen van parochies heen en vooral …. geloofsverdieping.
We delen met Patrick de grote bekommernis dat mensen op onze dagen met hun zoeken naar zin en hun geloofsvragen zo weinig houvast vinden in onze kerken. Aanpassingen in de organisatie zijn wellicht noodzakelijk, maar de diepe beleving van het evangelie... daar gaat het toch om.
Nu vallen wij met onze bedrijvigheid even stil als we het bericht van dit overlijden horen. Er gaat van alles door ons heen. Het diepe vertrouwen dat ons aandrijft willen we hervinden, de verbondenheid met elkaar en met God die alles draagt.
In die ruimte kan Patrick tot ons blijven spreken en getuigen.
Jan De Roeck