Thema van de viering was ‘WAAR HET OP AANKOMT: LIEFDE’
Het voornaamste gebod, daar waar het op aan komt, is: met hart en ziel God beminnen! Maar God is niet los verkrijgbaar. Kiezen voor God houdt onlosmakelijk in kiezen voor de mens die naast je is. De Heilige Theresia van Lisieux beleefde de liefde als 'een kleine weg' door het doen van kleine dingen met veel liefde. 150 jaar geleden werd zij geboren. De Unesco eert haar met een bijzonder jaar. Paus Franciscus eert haar met een onlangs verschenen brief. Tijdens de familieviering van zondag 29 oktober om 10 uur konden wij in de lezingen horen war het op aankomt in ons leven: liefde boven alles. God moet centraal staan, het woord van God volgen en het is in de liefde voor de medemens dat we dat tot uiting kunnen brengen.
Zoals naar gewoonte heeft het jeugdorkest de viering opgeluisterd met mooie muziek. Ze waren er met de volledige bezetting, Toby was er ook net als LiseLore met haar mooie vioolspel.
Vorig werkjaar in het voorjaar hebben we voor het eerst een geloofsgesprek gehouden. We stellen vast dat spreken over geloof in alle openheid niet evident is. Gebaseerd op het boek ‘Iedereen gelooft’ hebben we rond een paar stellingen uit het boek van gedachten gewisseld. Het werd een positieve ervaring. Vandaar dat we twee keer per jaar op een zondagvoormiddag na de eucharistieviering van 10 uur in de Verrijzeniskerk – Paloke een geloofsgesprek wilden plannen. Op zondag 29 oktober vond in de Thomaszaal van de Verrijzeniskerk het eerste geloofsgesprek plaats over ‘verbondenheid van leven en dood’. Het thema sluit aan bij de tijd van het jaar met 1 november in het vooruitzicht.
Welke woorden, beelden en gedachten hebben wij als wij geconfronteerd worden met de dood van onze dierbaren? Wij hebben een taal nodig die het hart kan raken om de dood een plaats te geven in het leven en om te getuigen van ons geloof in de verrijzenis en om als christen rouwende mensen nabij te zijn. Deze ideeën waren het uitgangspunt.
Myriam Grootaert
Johan Dobbelaere schreef hierover het volgend verslag.
Elf deelnemers namen deel aan het gesprek. Nu Allerheiligen eraan kwam, zouden wij dieper ingaan op de verbondenheid van leven en door en hoe wij vanuit ons geloof een plaats kunnen geven aan leven over de dood heen.
Eerst keken wij naar een filmpje van enkele minuten uit de reeks ‘verderkijken.org’ waar Nicolas Sintobin SJ honderden filmfragmenten heeft verzameld waarmee geloofsgesprekken ingeleid kunnen worden. Deze vind je https://www.kuleuven.be/thomas/page/verder-kijken./
Wij zagen hoe een oudere vrouw in het binnenkomende zonlicht haar overleden echtgenoot even terugziet. De dood is afwezigheid en een nieuwe aanwezigheid.
Iets spreekt in ons van een verlangen naar leven sterker dan de dood. Echter niet bij iedereen. We blijven onze overledenen herinneren. Zij leven verder in onze gedachten. Zij zijn ons nabij en kunnen ons energie en liefde geven. Echter de herinnering aan hen vervaagt en verdwijnt veelal na enkele generaties, tenzij men geschiedenis schreef die op boek werd gesteld.
En wat gebeurt er na de dood? Wij weten het niet, dus zeggen sommigen laten wij er eerder over zwijgen en het leven nu zinvol maken. Wij zullen wel zien wat er komt, vandaag is het leven over dood ons geen zorg. Anderen hopen op een leven na de dood en als Paulus spreekt over een verheerlijkt lichaam, mogen wij hopen dat we onze overledenen ooit terug zien en herkennen. We kunnen vasthouden aan de belofte van eeuwig leven dat we terugvinden in de bijbel en op de Verrijzenis van Christus waardoor deze belofte werd waargemaakt.
Maar wat is Verrijzenis? Sterven kan je niet los zien van de Verrijzenis en van het Paasgebeuren, maar hoe moeten wij dat verstaan? Zijn wij echter niet te cerebraal bezig met ons geloof in de Verrijzenis? Kan de symboliek van het alles overwinnend Licht ons hierbij helpen? Riten, gezangen, het beleven van de paasviering kunnen ons dit verrijzenisgeloof doen beleven.
Het gesprek werd beëindigd met enkele gedachten over stervensbegeleiding en het herdenken van onze overledenen. Families komen samen. En al het goede dat we meekregen van onze overledenen blijven wij ons herinneren en dat mag ook vierend en dankbaar gebeuren.
Johan Dobbelaere
