Gilbert Yamba, pas benoemd als meewerkend priester van de Franstalige ‘Unité pastorale Père Damien’, nam op 27 augustus met een eucharistieviering in de kerk van St-Karel afscheid van de Franstalige pastorale eenheid Emmaüs. De kerk zat afgeladen vol met vooral prachtig uitgedoste mensen van Afrikaanse origine: een zee van kleuren in blauw, paars en groene gewaden. Ook vanuit de Verrijzenisparochie was een delegatie aanwezig, waaronder ook Jan Van Besien, voorzitter van de kerkfabriek.
Gilbert opende de viering met een fors uitgesproken en kordaat beantwoord ‘Sjaloom’, waarna hij iedereen verwelkomde en wees op de bijzondere betekenis van deze eucharistieviering: de zondagviering van de 21ste zondag door het jaar, maar ook een dankviering voor 9 jaar boeiende ervaringen als verantwoordelijke pastor de UP Emmaus en tevens een dankviering voor de 25ste verjaardag van zijn priesterwijding. Hij nodigde iedereen uit om tijdens deze viering te bidden voor mensen die deze week in Molenbeek overleden, te denken aan een pasgeboren baby die weldra in één van onze kerken gedoopt zal worden, en hij schonk ook aandacht aan de herinnering aan zijn jeugdvriend Sébastien die 25 jaar geleden samen met hem gewijd werd, maar enkele dagen daarna plots overleed.
Zoals dat in deze gemeenschap de gewoonte is, werd er luidruchtig en meerstemmig gezongen en in de handen geklapt, er werd door rijzige koorknapen heupwiegend rondom het altaar gedanst om God te loven en ook het schelle gekir van sommige vrouwen droeg bij tot een heel emotioneel gebeuren.
In zijn homilie paste Gibert Yamba de Bijbelteksten van de 21ste zondag toe op de dankviering. De sleutels van een gemeenschap ontvangen, duidt vaak op een gebaar van overdracht van macht: wie de sleutels bezit, is beheerder van een gebouw, een rijk, een gemeenschap. Maar Christus bedoelde iets heel anders wanneer hij de sleutels aan Petrus overhandigde in een gebaar van overdracht van verantwoordelijkheid en dus ook van dienstbaarheid ten opzichte van de mensen waarover je verantwoordelijk bent. Ieder van ons heeft bij zijn doopsel de sleutels van het leven gekregen: we zijn verantwoordelijk voor elkaar en geroepen tot dienstbaarheid, over alle grenzen heen. Gilbert baseerde zich hiervoor op eigen ervaringen: geboren en opgegroeid in Congo werd hij priester in Kameroen, was werkzaam in Togo en nu in België. Er zijn geen grenzen, zei hij: we zijn allemaal broers en zussen. En hij dankte God voor de mensen die hem bij tegenslagen, moedeloosheid en ziekte de hand hebben gereikt en een nieuwe toekomst hebben gegeven.
‘Wie zegt gij dat ik ben’, vroeg Jezus aan Simon Petrus. Het is een vraag die voor elk van ons telt, en ieder van ons zal op deze vraag anders antwoorden omdat ons antwoord groeit uit onze ervaringen en uit onze eigen beleving. Gilbert getuigde voor zichzelf dat Jezus voor hem centraal staat in zijn leven. Mijn geloof, zei hij, is niet gebaseerd op dikke theologische boeken, maar op de dienende mens die leeft vanuit Jezus Christus. Ik ben geroepen om, waar ik aangesteld word, in naam van mijn bisschop de mensen te steunen, in zijn plaats met hen eucharistie te vieren en de blijde boodschap te verkondigen. De homilie van Gilbert werd meermaals onderbroken door een goedkeurend en geestdriftig handgeklap.
De kinderen, die tijdens de woorddienst van gedachten hadden gewisseld in de kapel over de vraag van Jezus ‘Wie zegt gij dat ik ben’, brachten hulde aan Gilbert Yamba en overhandigden hem een brandende kaars als aandenken aan deze dag. Het was een duidelijk ontroerde pastor die daarna voorging in het vieren van een eucharistie waarvan geestdrift en samen gedragen dankbaarheid voor mij de kernwoorden zijn die ik van deze viering meedraag.
Paul De Sadeleer.
