Vorige maandag, 4 februari, was het wereldkankerdag.
Kanker, een ziekte die haast iedere familie treft. Niemand ontsnapt er aan. Ook Veerle Roussard niet, dochter van onze eindredacteur en zelf arts. Zij schreef haar ervaringen voor ons neer:
Na een gesprek met mijn papa over ‘wereldkankerdag’ leek het mij aangewezen om een artikel te wijden aan deze ziekte, vooral omdat ik, als arts, plots zelf aan de andere kant van de lijn kwam te staan.
15 januari 2018 was de dag dat de wereld stilstond voor ons gezin. Ik kreeg de diagnose van borstkanker. Het was het begin van een lange weg. De meest gestelde vraag van mijn vrouwelijke patiënten achteraf was of ik het gezwel zelf ontdekt had. Het leekt een opluchting te zijn als ik zei dat dit zo was. Als arts besef ik nu nog meer hoe belangrijk zelfonderzoek is, als patiënt weet ik nu dat er op tijd bij zijn een wereld van verschil maakt naar behandeling en prognose.
In het begin was ik overdonderd, geloofde ik niet dat mij dat overkwam. Een dokter die zelf ziek wordt! Ik heb 2 collega’s gecontacteerd. Zij hebben voor mij de verdere afspraken gemaakt. Het is niet makkelijk om alles uit handen te geven wat je normaal zelf doet. Gelukkig stond ik er niet alleen voor. Eigenlijk ben je samen met je gezin ziek. Zij moesten meestappen in een verhaal waar je wel het begin maar niet het einde van kent.
De aanvragen van de screeningsonderzoeken heb ik nog zelf gedaan, maar eens dat we op raadpleging waren in Leuven kon ik het loslaten. Ik heb geleerd vertrouwen te hebben in anderen, wetende dat ook hun enige doel genezing is voor hun patiënten. De ziekenhuiswereld is mij niet onbekend, maar ik heb nog meer respect gekregen voor alle mensen die daar werken.
In het begin word je overspoeld door heel veel negatieve emoties. Angst, boosheid, twijfels en schuld. Wat had ik in godsnaam fout gedaan, en mijn man en 2 tienerdochters dan? Zij verdienden dit niet. Zij moesten een zorgeloze jeugd hebben en dit was plots niet meer zo vanzelfsprekend. Maar ziekte is geen straf. Iedereen wordt er ooit wel eens mee geconfronteerd.
Er volgden acht maanden behandeling: operatie, chemotherapie en radiotherapie. Er was een heel zware periode maar we vertrouwden erop dat het goed kwam. De steun van familie en vrienden was schitterend. Ik ben ook blijven werken. Het contact met de patiënten had ik nodig, je leert je eigen ziek zijn relativeren. Het kan altijd erger. Ongelooflijk hoe veel warme reacties ik heb gehad. Dit helpt je om te blijven vechten en te geloven in je genezing.
We hebben ook mooie momenten gehad en veel gelachen. Het was zeker niet allemaal ellende.
Het gaat goed nu. Ik ga ervan uit dat de kanker weg is. Als persoon en arts kijk ik nu anders naar het leven. We proberen nog meer te genieten van de kleine dingen die het leven zo mooi maken.
Moet iemand deze verschrikkelijke ziekte doormaken om een beter mens te worden? Absoluut niet!
Maar we hebben geprobeerd iets negatiefs om te buigen naar een positief verhaal en dat is ons gelukt.
Veerle Roussard