Wie ben ik ?
Wilfried Aneca, thuis geboren in Sint-Andries op 19 april 1940, als tweede in een gezin van drie (oudere broer, jongere zus). Mijn vader was onderwijzer van 1936 tot 1946. Daarna werkte hij samen met mijn moeder in de wasserij, een familiebedrijf. Tot mijn 15 jaar woonden wij met drie generaties (ook mijn grootouders en een jongere oom) in het woonhuis aan het bedrijf. Steeds met velen aan tafel, gezellig!
Het was toen heel gewoon dat kinderen met de ouders meegingen naar de kerk. Alhoewel ik geen misdienaar was, voelde ik me al vroeg aangetrokken tot Jezus en het evangelie, gebed en eucharistie. Zowel op school als in de KSA had ik daar veel kansen toe!
Vanaf het vijfde leerjaar fietste ik naar de “Frères“ in Brugge, Sint-Franciscus-Xaveriusinstituut: toen alleen moderne humaniora. Mijn vader dacht dat ‘leren voor ingenieur’ wel een goed plan was voor mij. Eerst volgde ik nog een aanvullende studie van één jaar Grieks en Latijn in Kortrijk, daarna nog één jaar wiskunde in Gent. Toen wist ik het zeker: ik word priester en ga naar het Groot Seminarie, de gewezen O.L.Vr-ter-Duinenabdij in Brugge. We traden in met 40 en waren er samen met een 200-tal seminaristen. Boeiende tijd: in 1962 begon het 2e Vaticaans concilie! Halverwege die studies: legerdienst in Aalst samen met een paar honderd seminaristen en fraters uit alle Belgische bisdommen, ordes en congregaties en in het militair hospitaal in Brussel: brancardier. Heel interessant: de veilige cocon van het seminarie een jaar lang open voor een bredere kijk op de wereld en de kerk. In 1967 priesterwijding in Brugge door Mgr. E.J. De Smedt. De bisschop zond mij nog naar Leuven voor godsdienstsociologie. Onmiddellijk de woelige tijd van mei '68! Mijn ogen gingen nog meer open!
Eerste benoeming: leraar in het Sint-Lodewijkscollegevan Brugge. Ik gaf er gedurende 11 jaar les in godsdienst en Nederlands. Heel boeiend: interessante confraters en collega’s en altijd jonge mensen. Het onderwijs evolueerde en wij ook.
In 1982 werd ik benoemd als onderpastoor in Kuurne en in 1987 tot pastoor-deken in Harelbeke. Het decanaat bestond toen uit 16 parochies verspreid over Harelbeke, Hulste, Bavikhove, Kuurne, Deerlijk en Zwevegem. Herder mogen zijn van mensen in het ‘echte leven’: een ware genade!
Wat hield/houdt mij bezig ?
De eerste helft van mijn leven was ik in Brugge, de tweede helft in de Leiestreek. In Brugge wemelde het van kerkelijke instellingen: kathedraal, bisdom, seminarie, abdijen, kloosters, bezinningshuizen, religieuze winkels bij de vleet. Het trof me dat er in de Leiestreek veel minder was. Bovendien trokken de Jezuïeten weg uit Kortrijk, de Karmelieten ook… Je kon er geen religieus boek kopen of icoon of religieus beeld, geen religieuze bibliotheek binnenstappen, er werd weinig vorming gegeven aan leken die meer en meer actief werden in parochies, verenigingen en scholen. Ja, dat hield me bezig. Daarvoor heb ik me ingezet. Want in de Leiestreek wonen veel mensen, de bevolking is er heel actief, nog behoorlijk gelovig, er is veel ‘leven’!
In 1985 kwam paus Johannes Paulus II naar ons land. In tegenstelling met Nederland werd hij hier goed ontvangen. Hij lanceerde de opdracht tot ‘nieuwe evangelisatie’. Ik vond dat er nieuwe initiatieven daarvoor moesten komen. De scholen en de caritas-instellingen (ziekenhuizen, rusthuizen, enz.) werden meer en meer door de overheid gesubsidieerd. De in de Kerk en de congregaties aanwezige geestkracht en middelen moesten voortaan ingezet worden voor kleine, eigentijdse initiatieven van ‘nieuwe evangelisatie’! Dat was/is mijn overtuiging.
Op initiatief van priester-zaliger Noël Bonte kwam er in Kortrijk de Sint-Michielsbeweging, prachtig! In Harelbeke kwam er aan de boorden van de Leie een nieuw religieus centrum DE BRON. Ik aanzie het als mijn ‘kind’. Samen met een groepje enthousiaste leken en religieuzen heb ik het mogen realiseren. Het bestaat uit een religieuze bibliotheek, een religiowinkel, een vormingshuis, vergaderlokalen en een cafetaria: een huis voor vrienden van de kerk en zoekende mensen.
Naast natuurlijk de pastorale zorg voor mensen (onze allereerste opdracht!), heb ik de mooie Sint-Salvatorkerkvan Harelbeke mogen laten restaureren. Zo’n monument uit de 2e helft van de 18e eeuw, wat hebben generaties voor ons schitterend werk geleverd. Restaureren in zijn oorspronkelijke staat en tegelijk de liturgische ruimte herinrichten om er liturgie van na VaticanumII te kunnen in vieren. Een ware uitdaging!
Wat mag ik hopen ?
Graag zou ik als priester nog wat dienstbaar mogen zijn. Ik ben de pastoors Hans en Dominique, de rustende priesters en flinke lekengelovigenvan de PE Ster der Zee heel dankbaar voor hun bijzonder gastvrije houding. In elke van de zes mooie kerken is er inspirerende, verzorgde liturgie, met een zingende en biddende kerkgemeenschap, met prachtig orgelspel en heel verzorgde muziek. Elke kerk behoudt z’n lokale eigenheid, zo is het goed: eenheid in verscheidenheid. Proficiat!
Verder hoop en bid ik dat de kerk in Europa en meer bepaald in Vlaanderen mag blijven bestaan en dat men de liturgie leert begrijpen, zoals bedoeld na VaticanumII, in blijheid en als een multicultureel gebeuren. Dat is onze toekomst. Zet de deur maar wijd open voor alle christenen van waar ook ter wereld die bij ons het menselijk bestaan komen delen. Ik heb heel goede ervaringen hoe Viëtnamezen, Congolezen, Polen,… ons geloof komen verdiepen.
Ik hoop ook dat mensen een warme band behouden met vrienden en familie, want dat is heel belangrijk. Weten dat je een beroep mag doen op vrienden en familie in goede en kwade dagen, biedt rust en troost. Dat ze ook naar jou mogen komen in alle vertrouwen is een zegen .
(Monique Luca, 20 augustus 2018)