Tim Peeters, verantwoordelijke voor de diakenopleiding, ging in gesprek met vier permanente diakens van het aartsbisdom over hun roeping, zending en gezin. Hij brengt voor Pastoralia een boeiend viermansgesprek met eigen accenten.
Hoe kreeg de roeping tot permanent diaken vorm in jouw leven?
Kris Somers (43) uit Rijmenam: De grondstroom van mijn spirituele leven ontspringt op de heuvel van Taizé. Begin jaren negentig leerde ik de oecumenische gemeenschap kennen dankzij een Vlaamse salesiaan. In 2008 heb ik me samen met de lokale gemeenschap ingezet voor de ontvangst van jongeren voor de Europese Taizé-bijeenkomst in Brussel. En het mag niet verbazen dat Taizémuziek ook de muzikale rode draad was in mijn wijdingsviering. De pelgrimage van Vertrouwen op aarde en de spiritualiteit van broeder Roger Schutz, inspireren mijn gebedsleven tot op vandaag.”
Bart de Bakker (43) uit Laar: “Mijn eerste kennismaking met het diaconaat was toen mijn vader de diakenopleiding in Antwerpen volgde en tot permanent diaken gewijd werd toen ik twaalf was. Zelf wilde ik later theologie studeren en kennis opdoen.
Pas na enkele jaren werken kwam ik tot het besef hoe ik door de Kerk gevoed ben geweest en hoe de Kerk vorm krijgt door vele verscheidene engagementen van mensen.
Ik wilde eveneens mijn verantwoordelijkheid opnemen.”
Oscar Kinnaer (61) uit Landen: “Als kind groeide ik op in een gelovige omgeving. Vooral een van mijn grootmoeders speelde een belangrijke rol. Wanneer ik bij haar op vakantie was, gingen we dagelijks naar de mis in de basiliek van Tongeren. Op mijn achttiende overwoog ik het priesterschap, maar voor mijn ouders was die piste financieel geen optie. Ik ging dus werken en stond mee in voor het gezin. Mijn echtgenote Josseline was leerkracht godsdienst. Op kerkelijk en gelovig vlak vonden we elkaar. We gaven onze drie kinderen bewust een christelijke opvoeding. Toen de kinderen volwassen waren, besloot ik om de diakenopleiding aan te vatten. Ik wilde meewerken aan Gods droom van een betere wereld. Het thuisfront steunde me volmondig.”
Luc Carré (50) uit Baal: “Toen ik de diakenopleiding aanvatte, had ik geen idee waar me die zou brengen. Van jongs af voelde ik mij aangetrokken tot het religieuze leven. Misschien wilde ik priester worden of missionaris? Maar uiteindelijk koos ik bewust voor het huwelijk. Els en ik kregen twee dochters samen. Toch bleef ik verlangen naar een pastoraal engagement. Toevallig las ik iets over het diaconaat en zette ik de stap naar de diakenopleiding. De figuur van Charles de Foucauld en het boek ‘Om het hart van de massa’ van René Voillaume voedden mijn spiritueel leven en gaven mijn leven als diaken richting. Ik wil dienaar van mensen zijn, in mijn geval zijn dat militairen.”
Waarin bestaat jouw zending als permanent diaken en waar ligt jouw charisma?
Kris: “Samen met een geëngageerd team mag ik in het vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen nadenken over huwelijkspastoraal en ga ik de huwelijken in de parochie van Rijmenam voor.
Ik vind dat een mooie combinatie die me toelaat om te reflecteren hoe God een plaats kan hebben in relaties die niet voor het huwelijkssacrament in aanmerking komen.
Verder begeleid ik een lokale ‘lectio divina’-groep. Samen met gelovigen biddend onder het Woord staan, geeft me inspiratie voor de zondagshomilie.”
Bart: “Als lid van de stuurgroep van de diakenopleiding en als pastor in het psychiatrisch ziekenhuis in Tienen, probeer ik ‘bronnen’ aan te reiken voor zoekende mensen. Zelf weet ik mij ‘gevonden’ in een brede en lange traditie die ik wil overdragen. Als pastor wil ik mensen bevestigend beluisteren in hun levensverhaal en hen verhelderend nabij zijn vanuit mijn geloof. De mensen die ik ontmoet, hebben zware verliezen geleden en komen niet tot rouwverwerking. Hun leven is stilgevallen. Ook in de diakenopleiding probeer ik bronnen aan te reiken en aandacht te hebben voor persoonsvormende aspecten. Tegelijk blijf ik zoeken naar eigentijds ‘voedsel voor onderweg’. Ik ben gevoelig voor poëtische taal die kan openbreken, verweven of verbinden zodat mystieke ervaringen herkenbaar worden. In mijn engagement is de psychoanalytische kennis ook belangrijk. Ik wil mezelf ook als mens en instrument in een therapeutische kliniek en een hiërarchische Kerk laten uitzuiveren”.
Oscar: "“De Bijbel is mijn grote houvast. Door de voorbereiding van de zondagshomilie leer ik de Bijbel beter kennen en spreekt God me door zijn Woord aan. Ik probeer een homilie te brengen op maat van de mensen, dus vanuit het dagelijkse leven. Ik probeer de mensen gevoelig te maken voor God die Liefde is. En dat voor alle mensen: voor koppels die huwen, voor ouders die een kind laten dopen, voor bejaarden in het rusthuis, voor rouwenden die een dierbare verloren. Verder ga ik wekelijks op bezoek in het rusthuis om er een luisterend oor te zijn voor bewoners die weinig bezoek ontvangen. Ook ziekenzorg vind ik belangrijk. Jaarlijks begeleid ik de Lourdesbedevaart voor Samana Landen”.
Luc: “Ik startte mijn zending als legeraalmoezenier met een romantisch beeld, maar intussen heb ik al voldoende realiteitszin geleerd. Pastorale initiatieven in de kazerne of de onderofficierenschool kennen niet altijd succes. Dat leert me relativeren. Ik probeer gewoon te zaaien. Uiteraard bestaat mijn taak ook uit luisteren naar de levensverhalen en bekommernissen van mensen. Ik hoop zo vooral te kunnen helen. Dat mocht ik sterk ervaren toen ik enkele weken op missie was in Afghanistan. Het is indrukwekkend als een stoere getatoeëerde militair je vraagt om zijn rozenkrans te zegenen. Als legeraalmoezenier ga ik ook voor in doopsels, huwelijken en uitvaarten. Voor mijn persoonlijke spiritualiteit blijft regelmatig gebed belangrijk. Bijbellezing, lectuur en studie zijn wezenlijk.
Meer en meer ben ik een eucharistische mens.
De eucharistie is voor mij de bron waaruit mijn engagement vertrekt. Ik ben dankbaar dat ik wekelijks kan deelnemen aan de eucharistie in Langdorp. En ik droom ervan om ooit een lokale fraterniteit van Charles de Foucauld op te richten.”
Hoe beleven jullie de spanning tussen gezin en engagement?
Kris: “Het is niet evident om het diaconaat te combineren met een gezin en een seculiere job. Het blijft
een evenwichtsoefening waarin ik niet altijd met evenveel brio slaag. De steun van mijn echtgenote Cindy en van ons dochtertje zijn belangrijk. Ik meen dat ik vanuit mijn gezinsleven zinvol als christen kan getuigen, zelfs op de werkvloer. Ik aarzel niet om mijn dagelijkse leven binnen te brengen in de zondagsliturgie. Mijn homilie is niet zelden letterlijk uit het leven gegrepen.”
Bart: “Ik ervaar dat ik mijn engagement kan opnemen vanuit een gekoesterde verbondenheid van een fijn en deugddoend gezin.”
Oscar: “In 2017 besloot ik om vervroegd met pensioen te gaan, omdat een zending als diaken niet langer combineerbaar was met een job in een grootbank. Ik ben voltijds als diaken gezonden in dienst van 21 kerktorens. Intussen zijn we ook grootouders geworden. Ook hiervan wil ik genieten. Het komt erop aan ‘nee’ te durven zeggen omwille van gezin en privé.
De steun van mijn vrouw en gezin is wezenlijk voor mij.
Luc: “Er is zoveel te doen en er wordt veel van mij gevraagd. Soms is een dag gewoon te kort. Maar mijn echtgenote bewaakt dat ik grenzen respecteer en mezelf niet voorbijloop.”
Tim Peeters,
Verantwoordelijke voor de diakenopleiding
