Bubbelen op weg naar het priesterschap

‘Ze’, dat zijn negen priesterkandidaten van het seminarie Johannes XXIII in Leuven, twee inwonende Afrikaanse priesters en begeleider Filip Hacour.
„We deden het eerder tijdens de eerste lockdown. Het was vanzelfsprekend dat we die draad nu weer zouden opnemen”, vertelt Hacour. „Het idee groeide vanuit de vormingsploeg van het seminarie aan het begin van de eerste lockdown. In deze abnormale tijden streefden we zo veel mogelijk de normale gang van zaken na.”
„We lieten iedereen telkens de keuze gedurende de hele periode van de lockdown te blijven of naar huis te gaan. De lessen worden hoe dan ook online gegeven”, legt Hacour uit. „Dankzij onze bubbel loopt het gemeenschapsleven in het seminarie door, met dat verschil dat we nu twee dagschema’s volgen: het weekschema met de normale routine van gebed, lessen en eucharistie – ook in niet-coronatijd verblijven we tijdens de week allen op het seminarie – en een weekendschema, anders dan normaal omdat de priesterkandidaten nu niet naar hun stageparochie kunnen.”
„Daardoor hebben we meer vrije tijd”, ervaren de seminaristen. „Meer tijd om te studeren, te rusten, te bidden en te bouwen aan een teamgeest. We leren elkaar beter kennen omdat we intenser samenleven. Daardoor groeien we als gemeenschap.” Filip Hacour beaamt: „Natuurlijk zijn er soms wat spanningen. Dat is normaal. Ook al is samenleven als gemeenschap onze roeping niet, we ervaren de kracht ervan.”
Als nadelen stipt Filip Hacour de geringe input uit de buitenwereld aan door het wegvallen van de stage, waardoor de seminaristen met minder uitdagingen worden geconfronteerd. Ze voelden zich dan weer wel sterk verbonden met zieken en verzorgend personeel. „Vanuit mijn appartement zie ik het UZ Gasthuisberg”, zegt Hacour. „Van meet af aan betrekken we onze buren in ons gebed.”
Al bij al ervaart deze bubbel de tweede lockdown als minder stressvol dan de eerste. „Toen hadden we enkele zieken, waarschijnlijk coronapatiënten, nu niet”, vertelt Hacour. „Bovendien wisten we uit de eerste golf hoe veel steun we hadden aan elkaar. We leerden dat deze tijd een onderscheidende periode kan zijn in het op weg zijn naar het priesterschap. Het was zelfs zo dat we op de laatste dag van de eerste lockdown wat onwennig naar elkaar keken: ‘Allez, hier stopt het dan.’ Wat aanvankelijk een praktische oplossing was, bleek iedereen te ervaren als een verrijking. En vandaag beleven we dat opnieuw.”